Mijn eerste jaar met Wente

Ruim een jaar geleden, vorig jaar herfst zeg maar.
Vriendlief en ik op een gezellige avond in het weekend met een wijntje. Wat we zouden willen.
Ik riep meteen; 'een tweede paard!' Geen nieuw idee hoor, het leek me al vanaf altijd wat, zeg maar, ik had het alleen nooit zo uitgesproken.
Maar gut, als het dan kan... Het begin van een zoektocht, wat was dat lastig!
Paar keer heel Nederland afgereisd, vanalles gezien, maar steeds niet hét gevoel.

Net voor de kerst ging ik kijken bij de haflingerfokkerij in de buurt.
De ruinen had ik gezien. Heus leuke paarden hoor, kon m'n hele wensenlijstje afvinken, maar ik miste al het gevoel.
Ik had best een duidelijk wensenlijstje; ruin, rond 1.50 en onbeleerd. Verder kon en mocht het alles zijn.
Maar ja, voor het idee wilde ik ook wel bij de merries kijken 'toen we er toch waren'.
Deur ging open.
Er stonden een stuk of acht pony's maar ik zag er maar één.
Mijn eisenlijstje verschrompelde tot een stukje nutteloos flupje papier toen ik haar zag.
Nog geen 1.40 en overduidelijk een echt meisje, maar dát was haar.
Mijn verstand sputterde nog even, over die eisen die ik oh zo zorgvuldig had gepuzzeld, maar ik was allang verkocht zeg, bij de eerste blik al.
Ik ging nog een keer kijken, werd weer zowat omver geblazen door haar expressieve, extraverte, dominante maar oh zo sprankelende persoonlijkheid.
Dit was haar. Mijn pony.

Ik was in de wolken toen ze haar kwamen brengen.
Haar eerste nacht bracht ze door op stal omdat ze door alle stroomdraden knalde.
En jee, ik houd van progressie, vooruitgang. Mijn ambitie heeft niet zoveel met rustig kabbelende zeeën.
Maar die kleine blonde dame bleek een heuse uitdaging.
Mijn hafmeisje. Een vliegende schotel aan een touwtje, maar tegelijkertijd zo lief en zacht, als ze de rust kon vinden.
Mijn Fjordmeneer vond haar maar niets, die tuttebel die overal bang voor was. Nee hoor, hij had er niets mee.

Ik had me nooit zo specifiek in Parelli verdiept, maar hoe meer ik zag hoe leuker het werd.

Parelli, werd het, voor mijn kleine dame. En zo ging het, in een vlot tempo ook!

Nooit gedacht, ik had nooit zoveel met die Amerikaan met z'n snor en dat witte peerd op die get-started DVD.

Vond het altijd nogal ongrijpbaar, voor specifieke paarden die ik niet had. En op een manier die ik niet had, ofzo. 

Maar het voelde gewoon zo vanzelfsprekend, alles viel op z'n plek, ze reageerde hier zó goed op en voor mij voelde het ook zo gemakkelijk! 

Na een aantal weken kwam de realisatie dat dit niet alleen voor haar was, maar ook voor mij. En ook voor mijn Fjordenman.

Dus ging alles op, werd alles Parelli-based, en ging ons pad naar groei en progressie ineens veel harder en veel gerichter. 

Tegen deze tijd was ze ook vrienden geworden mijn Fjordmeneer, en inmiddels zijn die twee onafscheidelijk. Het is haast een getrouwd stel, ze doen alles samen, ook in de wei in de groep. 

Online werd Wente steeds stabieler, ging mee naast de fiets, als handpaard.

Kleine stukjes werden langere stukken, en mijn ideaalbeeld, mijn pennyplaatje, met twee pony's over de Veluwe rijden werd werkelijkheid.

Meerdere keren. 

En zo, zo braaf. En fijn. En samen. Echt alleen maar genieten, leuker en fijner en mooier dan ik ooit had durven denken.  

In oktober deden we, naar lang twijfelen, auditie voor onze L2 online. 

En gut, dat we die in november met een 2++ beoordeeld terug kregen was wel echt een dikke vette kroon op ons samenwerken, op wat we bereikt hebben zeg!

Onder het zadel maakten we ook een fantastisch begin. Stapje voor stapje, van dekje naar zadel, singel naar beugels, alles speels en steeds iets meer.

Toen ik na een aantal keer over haar heen hangen maar eens ging zitten voelde dat voor haar heel normaal, ik vond het véél raarder dan zij!  

Ik heb onbeschrijflijk veel geleerd en een geweldig jaar gehad!

Wente is mijn ultieme pennypony. Iedereen kent ze wel; die pennyverhalen. Met hinnikende merries met lange blonde lokken die altijd op hun meisjes staan te wachten en dan samen avonturen beleven. Dat is Wente. Precies dat. 

Wente is altijd blij, altijd vrolijk, zo'n ontzettend leuk paard! 

Ik smelt nog steeds iedere keer als ik op stal aankom en ze in galop al hinnikend naar me toekomt.

Ze is de meest briljante tegenhanger van mijn stoere, ruige Bailey, zelfstandig en groots maar oh zo gevoelig. Zo stabiel dat ik altijd op hem kan rekenen, en met z'n drieën klikt het zo superfijn. 

Echt genieten