De afgewaaide tak en wat er verder nog langs kwam

Vandaag weer op pad, zomertochtje onder de bomen.
Toen Bailey opgezadeld op het erf stond en ik Wente riep of ze mee ging, riep Bailey met me mee.  loveyou

Onderweg was het een heel vakantiespektakel met diverse typische zomer-taferelen, die gelukkig heel gedoseerd langskwamen.
We passeerden vandaag een ronkende motor, een onopgevoede hond, een rij campinggasten inclusief caravans en paarse krokodillen, een klappend klaphekje, een luid ademende hardloper met alleen een sportbroek (och, het was geen gezicht) en een huifkar met 2 pony's ervoor met 30 mensen die 'oh' en 'ah' riepen.
Het engste dat Bailey vandaag zag was een afgewaaide tak. Wente gooide even de ankers uit bij het zien van de huifkar, maar toen Bailey en ik niet reageerden en haar gewoon lieten kijken accepteerde ze het maar gewoon ('het zal er wel bijhoren') en liep ze zo weer mee.

Wie had dat nu gedacht. Wervelwind Hafmeisje die zomaar dwars door een compleet vakantieboek draaft alsof het niets is, naast de altijd-stoere Fjordmeneer met z'n coupe soleil.

En afentoe een verfrissend natte tak in je nek

Tekeer ging het vanmorgen.
Dikke druppels, onweer!
In de middag maakten Bailey en ik een bosrit.
Het was heerlijk, met afentoe een verfrissende natte tak in je nek.

Wente mocht vandaag mee naast de fiets.
Ik vind haar conditie wel erg goed voor zo'n gup die nog niet heel veel doet.
Terwijl ze de boslucht opsnuift draaft ze al murmelend en briesend heerlijk lange stukken mee.
Zo gezellig is dat toch!
En als ik dan weer eens met m'n fiets vast kom te zitten in een stuk zand is dat voor haar een perfect moment om dubieuze dingen met mijn fietstassen te doen, net als ik precies niet zie wat ze doet.

Dat je dan illustrator bent...

... en iemand je ineens vraagt: 'Heb je Wente al eens getekend?'
Dat je hersenen kraken, hun uiterste best doen om er wat van te maken.
Want och, zovaak als ik teken, heb ik toch vást m'n eigen ponies wel eens getekend?

En ja, Bailey heb ik wel twee keer binnen een opdracht getekend.
Hij heeft twee keer geïllustreerd in Bit gestaan.
Een keer kamperend naast een tentje bij een artikel over buiten rijden.
En een keer etend uit een hooiruif bij een artikel over voeding.

Maar echt, mijn eigen pony's tekenen, zoals ze zijn?
Geprobeerd wel hoor, maar hoe dichterbij, hoe lastiger.
Want ja, ze moeten het ook wel zíjn natuurlijk.
De ene keer werden ze te cliché, dan weer te lief, te lelijk, te grof, te pietepeuterig. Te algemeen of te specifiek. Te niet-erg-precies-zoals ze waren.
Ik kan daar nog een een lang verhaal over zeveren, maar de conclusie is dus eigenlijk heel simpel.
Nee. Ik had mijn pony's nog niet kunnen tekenen.

Gek he?

Dus besloot ik daar maar wat aan te doen.
Met in mijn hoofd de sessie van vandaag tekende ik mijn Veluweponies.

De E van Extrovert

De pony's kregen een soort minivakantie.
Ja. Nee, mijn idee was het ook niet helemaal. 
Iets met ik die niet helemaal lekker was. 
En dat met dit mooie weer! Getverdekkie. 
Maar ja, het was niet anders. 
De pony's waren het er ook niet mee eens. 
Hoe groen het gras ook is, ze gaan nog altijd liever leuke dingen doen.
Tjah.
Dat is toch wel een heel fijn compliment. 

Bailey's hoofd schoot met een ruk omhoog toen hij mij vandaag hoorde.
Gut, de fjordmeneer denkt altijd dat ik hem verlaten heb als ik een dagje niet kom. 
Dat ik hem eenzaam tussen al z'n vrienden in het kniehoge zomergras aan z'n lot over zou laten. 
Daar kwam hij, oortjes gespitst, blij gezicht. 
Wente had me ook gezien en brulde overal dwars doorheen. 

Met beide pony's speelde ik in de bak. 
Wel ná elkaar hoor, want twee tegelijk leek me vandaag wat veel van het goede. 
En och, het was toch leuk.

Bailey had grootse pret als hij als een malloot wegsprintte na een send, hals erop en extra overdreven woest, 
waarna hij superoplettend zo weer naast me stond bij een draw. 
COD's en F8 online haast op een suggestie, zo snel en fijn snappy.
En dan tussendoor ruimte voor superfijne friendly's waarbij hij heel fijn ontspande. 
Eenmaal op het erf op de poetsplaats is het knopje dan weer 'uit', en doet hij een bijzonder overtuigende sloomste-pony-ter-wereld-imitatie. 
Je zou er haast intrappen ;) 

Wente had haar straalaandrijving alle kanten op aan. 
Pretletter ging los. Alles dat langskwam werd aangegrepen als reden om een showtje uit te voeren.
Wiejoooh! Daar ging ze hoor! 
Staart erop, bounce bounce, beetje verzamelen en dan zo hard mogelijk rond.
Mooi moment om eens wat galopjes te oefenen, waarbij ze spontaan allerlei halfbakken lead changes op maffe momenten demonstreerde,
en over een schuin balkje haar eerste sprongetjes vanuit galop maakte.  
Als afsluiting nog een boswandeling gemaakt, waarbij ze dan weer heel erg ontspannen en rustig naast me loopt. 

Door het bos in de wolken

Ach, wat een heerlijke zomerse dagen zijn het toch.
Genieten!
Dat deden we, de paardjes en ik.
Heerlijke buitenritten met de Fjordmeneer, waarbij we weer helemaal op één lijn zaten;
Geen gefruts en getreuzel, gewoon huptakee op pad.
Niet teveel ruimte en denkwerk voor hem, gewoon het bos in en lopen.
Want dat is het, teveel denkruimte maakt hem stiekem onzeker, geeft hem het idee dat hij het beter zelf kan bepalen.
Want als ík al niet precies weet wat we gaan doen... nou ja, dan moet het wel heus serieus zijn en moet je je conclusies trekken, aldus Bailey.
En nu? Oortjes erop, ontspannen, voorwaarts tegen felle aan, maar zó licht reagerend op mijn hulpen.
Zo fijn!

En dan...
*tromgeroffel*
...hebben Wente en ik vandaag een buitenrit gemaakt!

De enige die het spannend vond was ik.

We hadden les van Ilian, vooraf al wat gespeeld met een erg vrolijke en meewerkende Wente.
Voor het eerst geoefend met zelfstandig opstappen (zonder Ilian er vlak naast), wegstappen en inbuigen in de bak.
Toen dat allemaal supergemakkelijk ging zijn we naar het bos gewandeld, ben ik weer opgestapt en hebben we een rondje
van 20 minuten door het bos gereden. Ilian er naast, maar Wente en ik helemaal los!
Wooow.
Inbuigen ging super, er zat een ho en een wat wiebelig stuur op.
Wat vooral aan mij lag, want sturen met 1 teugel/leadrope op mijn puppypaard was even omschakelen.
En bovendien ZAT IK OP MIJN PUPPYPAARD! IN HET BOS! AAAH!
Wente liep ondertussen te briesen, heeft uitgebreid staan plassen, honden aangestaard en naar een braamstruik getrapt die in haar weg stond.

Dat is toch helemaal geweldig, pas de derde keer dat ik er op zat! De eerste keer alleen maar op en afgestapt, vorige week voor het eerst 10 pasjes gestapt.
En nu, gewoon naar buiten. En dan zo! Hoe knap wil je ze hebben!

Over degelijkheid en sterrenstof

Ik deed iets doms de afgelopen tijd. 
Heel onbewust vergeleek ik degelijkheid met sterrenstof.
Zonder het door te hebben wilde ik dat degelijkheid meer sterrenstof zou krijgen. 
Wat natuurlijk niet zo ging, al is het maar omdat degelijkheid ongeveer het tegenovergestelde is van sterrenstof.

Hoe vanzelfsprekend degelijkheid ook lijkt, het vraagt om aandacht en vertrouwen. 
En in het geval van de Fjordmeneer: werkuren. 
Geen onzin, geen gedoe, hij moet en zal werken. Hoe meer hij werkt, hoe meer degelijkheid. 

Het sterrenstof hinnikt als ik roep, met wapperende manen komt ze aangerend.
Een pennygehalte waar je haast de kriebels van zou krijgen, zo sensibel en knuffelig, maar waarmee ik zo ontzettend in de wolken mee ben! Een hele hoop poespas, een hele aparte aanpak, maar dan lijkt niets een probleem. 

En ik? Suf genoeg vergeleek ik die twee. 
Heel even.
Vergeleek ik degelijkheid met penny-heid. 
En dat kan niet, natuurlijk niet. 

Na een diepgaand gesprek met vriendlief vanavond besefte ik me dat ik juist zo ontzettend dankbaar moet, mag!, zijn met die spiegels aan alle kanten. 
Dat ik me juist zo gelukkig mag prijzen me zulke uitgesproken paarden, 
Juist omdat ze zo verschillend zijn, hoe goed ze elkaar aanvullen. 
En hoe ontzettend blij ik ook met beiden ben.

Zes maanden in 150 seconden

Zes maanden in 150 seconden.
En wat een leuke zes maanden!

Zes maanden geleden kwam Wente en kon ik ineens extra trots verkondigen dat ik twéé geweldige paardjes had.
Het eerste fragment in het overzicht is de dag dat Wente op stal aankwam, 5 januari.

In het afgelopen half jaar leerden Bailey en Wente elkaar kennen.
Maakte ik met Bailey heerlijke buitenritten door de sneeuw in mijn winterjas, en over de heide in mijn tshirt.
Leerde Wente de basisomgangsvormen en speelde ik met haar in de bak, maar ook buiten.
Groeide Wente eerst van achter, toen weer van voor, en nu weer een stukje van achteren ;)
Gingen we er met z'n drietjes op uit, ik op Bailey en Wente als handpaard.
Genoten we alledrie van het bos en de heide.
En hadden we vooral enorm veel plezier! :D

Zen circles en het koele bos

Woensdag Ilian-les.
Wente mocht creatief doen met drie balken horizontaal gelijnd, met pionnen ertussen.
Nou, dat is wel aan haar besteedt.
Hoewel Ilian en ik dachten aan Figure 8's en een weave'je begon hafmeisje uiterst enthousiast aan een sideways, gevolgd door een halve straddle the pole.
Level4 in de dop, dat puppypaard!

Een andere nieuwe oefening die we deden waren transitions op de circle met 2 pionnen.
De circles in stap, en bij iedere pion halthouden. Waarbij bij het halthouden fase 1 mijn uitademen was.
Stappen is Wente's moeilijkste gang, want met een kek drafje gaat alles veel makkelijker volgens haar. Maar deze oefening werkte supergoed, door het uitademen werd haar focus op mij heel precies, en werd ze zelf ontzettend zen en relaxed. Hoe fijn!

Opzadelen en aansingelen is nu heel normaal, geen punt meer.
Opstappen ook niet.
Vandaag geoefend met inbuigen links. In eerste instantie door te belonen met een snoepje. Twee snoepjes later had ik als ik de teugel aanraakte een opengesperde muil naast m'n been waar een haai jaloers op zou zijn.
Nou.
Ja.
Dan dus maar zonder snoep.
Werkte toch beter.
Toen ons aller, allereerste rondje door de bak gestapt! Heerlijk, passenger op je eigen puppypaard! Zo gaaf!
En wát was ze braaf.
Halthouden op ademhaling wist ze vrij snel te koppelen aan de oefening op de grond, en wegstappen herkende ze van het stemcommando dat ik gebruik met het handpaarden.
Jeetje, hoe fijn kan het gaan!

Met Bailey een ritje in het koele bos gemaakt.
Schoenen aan, zadel erop, klaar voor een rustig ritje onder de bomen.
Hij dacht daar anders over. Dat met die bomen dachten we hetzelfde, maar het tempo verschilden we duidelijk van mening over.
Nou ja, goed. Een niet-zo'n-rustig-ritje onder de bomen was ook prima wat mij betreft!

Golden Summer

Een zomeravond en een gouden pony.

Foto's For the Horse

Vrijdag was ik al best op tijd naar stal.
Ik boende een zwarte staart tot 'ie straalde,
en borstelde zowat een halve liter antiklit door handenvol blond haar.
Ik kamde de klitten uit en borstelde tot er geen stofwolken meer opwoeien.

Hafmeisje was klaar voor haar allereerste fotoshoot.
Toen de fotograaf aan kwam fietsen vond ze het een mooi moment om eens lekker te gaan rollen.

Ik wilde het zoveel mogelijk 'for the horse' houden, een hele opgave met een fotoshoot.
Leg het ze maar eens uit, dat je ineens een meter van ze af grijnzend staat te kijken, terwijl er iemand met een zwart doosje dingen doet.
En dan is er ook nog de onbegrijpelijke kwestie van De Oren.
Dat ik dan allerlei aandachttrekkerij uitvoer, terwijl ze wel moeten blijven staan.

Wente's onbegrip was duidelijk.
Ze vond het een goed moment om door me heen te lopen, m'n zakken te rollen of eens rustig de omgeving te gaan bekijken.
In willekeurige volgorde.

Toch... pennypony wordt je niet, dat bén je.
Tussen al haar grappen door liep ze wel rond met een beeldig gezichtje en een uitstraling waar je utegen zegt,
en liet ze zich rustig draaien en modelleren.
Na een kwartier al een camera vól prachtige foto's.

Tot slot nog foto's met Bailey én Wente gemaakt.
Een opgave die wel heel ingewikkeld is.
Bailey heeft namelijk een hekel aan stilstaan. En leuk kijken op commando weigert hij.
Ook (of moet ik 'zeker' zeggen) als daar hinnikgeluidjes op telefoons en ritselende objecten voor uit de kast getrokken worden.
Dus dat met die oren, dat kun je wel vergeten.
Zet daar een uiterst alerte Wente naast en je hebt een beste fotograaf nodig, die daar wat van kan maken.

Op het resultaat moeten we nog even wachten, ik ben heel benieuwd!

Ondersteboven is de wereld grappiger

Je zou het haast denken als je Wente moet geloven.
Heerlijk vindt ze het om te rollen.
In de bak, maar wat haar betreft net zo goed onderweg tijdens een wandeling. Gekke pony.
Inmiddels kan ze het op commando. Lief!