De vogelaar

Ik ben een matige vogelaar.
Hoewel ik niets met camouflagejacks en mezelf ook niet zo in bosjes zie liggen doe ik op mijn manier heus mijn best.
Hier in de boekenkast staan diverse herken-de-vogelboeken en ik doe mijn best zo intens te kijken dat ik de vogel die ik zag later precíes op kan zoeken.
Ik heb de vreeemde gave om naar de verkeerde dingen te kijken.
Ik onthoud de kleur van de snavel als het de vorm van de staart was waar ik op had moeten letten, bijvoorbeeld.
Al moet ik toegeven dat het de afgelopen tijd heel voorzichtig aan een heel klein beetje beter gaat.
Met als aanvulling dat het wel groot genoeg of anders genoeg moet zijn en zowat voor mijn neus moet flapperen.

En tjah, als er dan al een tijdje waarnemingen zijn van een Slangenarend op het Deelensche Veld (Park Hoge Veluwe) moeten we toch op pad.
Want een tocht met een missie is altijd de moeite waard!
Na twee ritten met de Fjordmeneer waarbij we een hoop moois zagen, maar geen Slangenarend, hadden we al haast de moed opgegeven.
Maar vandaag dan toch. In de boom. Op het Deelensche Veld.
Nah, was geen buizerd, heel anders!
Tegen de tijd dat ik eraan dacht de camera te pakken was hij al meegevoerd door de luchtstromen, hoger en hoger.
Maar, we zagen hem echt, hoera!

Naast de slangenarend nog 6 moeflons en 2 raven gezien, en talloze vogeltjes in de categorie 'het twittert en is klein en snel en verstopt zich in de hei'.

Wente wordt een rijpony - deel 2

Een hele dame is het al zo, niet waar?
Naast circling met balkjes en spelen met het zadel op voor de tweede dag opgestapt en dit keer een stukje gestapt op Wente de rijpony :)

Alsof ze het elke dag doet

'Dan wil ik er graag een keer op gaan zitten, voor het eerst' zei ik laatst tegen Ilian toen we het hadden over de les.
Oh. Jeetje. Echt. Ik. Op het Hafmeisje. Er óp. dus. echt.
De afgelopen weken heb ik naast ontzettend leuk grondwerk het hele zadelen tot in de puntjes geoefend. Dekje, zadeltje, beugeltjes, singel.
Klapper, flapper, trek, terwijl ik springend rond en naast hafmeisje heerlijk mijn gene aan de kant heb gezet en gewoon zo gek mogelijk gedaan.
De laatste dagen focuste ik op staan in de beugels, kreeg ik lichte kriebels en merkte ik aan Hafmeisje dat zei zich afvroeg waarom ik
kriebels kreeg. Want voor haar was het niet raar. Knap paard!

Gisteren was het dan zo ver!
We begonnen met F8's in draf.
Ik maakte er wel een beetje een potje van, resultaat was een zeer stroperige Wente die er een soort point to point van maakte.
Nou ja. Waar zóu het toch door komen.
Na overgooien, onderrollen en stuiteren met de bal met Wente was het dan toch tijd.

Zadeltje erop.
Beugels eraan.
Singel eraan.
Klapper klapper, wapper wapper.
Aansingelen.
Hafmeisje vond het wel een normale gang van zaken.
Mijn bodyprotector was voor haar het opvallendste, want die had ze nog niet eerder gezien.

Met een paar hopsen zat ik er dan op.
Ja.
Ik. Zat. Er. Op!!
Aah, mijlpaal!!
En Hafmeisje? Och, het was iets nieuws, maar ze was er zo oké mee, zó braaf!
Nog een paar keer herhaald, paar pasjes gestapt. Knap, knap paard!
Trots!

Magische schoenen en hekjes in zone 4

Van de week was de dag dat ik voor de Fjordmeneer duurdere schoenen kocht dan ik zelf heb.
Ook een soort mijlpaal, als je het zo bekijkt.
En vandaag was de dag dat we z'n schoenen maar eens goed in gingen lopen.

Nadat ik Bailey ervan had overtuigd dat zijn schoenen niet vastgespijkerd waren op de poetsplaats waren we dan toch op pad.
Magisch waren ze, die schoenen.
Magisch, zoals ze allerlei visioenen van heel hard onbenullig hollen op leken te roepen.

Gut, het was zowaar één van de zeldzame momenten dat ik wel een fjord uit de vooroordeelhoek leek te hebben, zo eentje met net wat teveel controlissues over het tempo.
Nadat de psychologische aanpak alleen maar meer brace en frustratie leek op te roepen besloot ik even heel firm zone 2 'toe te spreken'. Nou ja, ik deed haast niets, een kleine flick met de string op de hals die ik bij me had, maar message clear en Bailey de rest van de weg meewerkend, vragenstellend en reagerend op de lichtste hulpen.
Heerlijk gereden de rest van de rit! Het bos is prachtig donkergroen en een roofvogel bleef enorm lang zitten. Heerlijk!


Wente stond al luid toeterend aan het hek toen we terug op stal kwamen.
'Neem mij! Neem mij!'
Met haar touch-it op het erf en in het bos gedaan vanuit zone 3, en driving vanuit zone 3 en 4 door het bos. Ging harstikke leuk, ik vind het zo knap hoe ze exact snapt wat ik bedoel als we touch-it spelen, 9 van de 10 keer snapt ze in één keer welk target ik precies bedoel, en dan ben ik écht heel precies hoor!

 (och, op deze foto lijkt haar voorpluk nogal sneu, maa hij hangt in een vlechtje aan de andere kant. Goed haar is wel een ding bij mijn pony's)

In de bak ging ze braaf liggen, en rollen op commando en moest er uiteraard op de boomstronk geklommen worden. Dat is echt haar idee, dat doet ze zo graag!

Ik dacht erover om nog wat dingetjes als achterwaarts door het bakhekje te oefenen, dat hadden we 1 keer eerder gedaan.
Juist met achterwaarts met obstakels ben ik heel precies met haar, omdat onverwachte dingen in zone 4 voor haar echt een issue kunnen zijn.
Wente dacht te hard mee.
Ik had haar nog niet recht gepositioneerd voor het bakhekje, toen ze, gemotiveerd als altijd, het idee al snapte en het 'wel alvast ging doen'.
Waarbij ze scheef ging natuurlijk. En het bakhekje dus raakte.
Met zone 5 en 4.
'Bump'
Dikke paniek! Aargh!
Spring!
En drie meter hoge bok waarbij het bakhekje compleet uit z'n hengels schoot
Waardoor de kudde paarden die naast de bak stond óók begon te rennen.
En ik met een afgetrapt bakhekje, 12 idiote paarden in de wei naast ons en een RBE-on-the-loose hafmeisje aan een touwtje stond.

Waarna ze me compleet verbaasde door na 2 galopsprongen al direct naar mij te komen, stil te staan en uit te blazen.
Wauw.

Vervolgens het hekje bekeken samen, bleek te bestaan uit losse hengels die ik gewoon terug kon hangen, waarbij hafmeisje over mijn schouder meekeek. Dat was fijn!
Meteen weer het doorheenlopen geoefend. Twee minieme tresholds in het voorwaarts naar binnen lopen, die we beide met 1 keer retreaten al onder controle hadden.
Daarna liep ze weer zonder problemen door het smalle hekje, van twee kanten, voor en achterwaarts. Binnen 5 minuten.

Dubbelwauw. Zo'n moment. Dat je ineens denkt aan hoe het was toen ze kwam, en dat je ziet waar je nu staat. Zo'n moment.

Extroverte vrijdag

'Hoeraaaaa voor de extroveeeerts!' leken beide pony's vandaag te roepen.
In het voorbijgaan.
Want stilstaan... nah, dat is geen leuk feestje.

De fjordmeneer deed zijn fameuze Jekyll & Hyde in het kwadraat opvoering, een show die ik online nog steeds niet helemaal goed weet te managen.
Hij heeft uitdaging en beweging nodig om gemotiveerd te blijven, maar het moet écht bij suggestie blijven, anders blokkeert hij.
En tóch moet je hem het wel duidelijk vragen, anders trekt hij z'n eigen plan en ben je hem ook kwijt. Bij nieuwe dingen kan hij heel plots onzeker worden.
Dat in een extra extroverte bui kan afentoe best een complex geheel zijn. Vandaag eerst stoom afblazen van zijn kant, run run run, en daarna lang, lang friendly om af te sluiten met de allerkleinste
fase 1 één klein achtje in stap. Dat was alles wat ik wilde, dat hij vragen stelde en probeerde.

Hafmeisje is een blij ei in een extroverte bui. Alles dat je vraagt doet ze met extra uitroeptekens.
'Oh een hek!! Gaan we sideways?! Kijk ik kan sideways!! Kijk mijn been past er ook doorheen!! Hoera wat gaan we nu doen?!
Yoyo?! Kijk yoyo!! Kijk hoe snel, wil je al dat ik naar je toekom?! Nu dan?! Nu?!'
En dan komt ze heel, heel uitgebreid staan knuffelen.
COD's zijn haar favoriet wel op het moment, vooral als ik haar energie matcht en ze ze zo wild mag maken als ze kan. Dikke pret!
Vandaag voor het eerst transitions op een circle gedaan, met 2 pionnen als overgangspunten. Ik hoorde haar hersentjes nog net niet kraken, ze was volledig geintrigeerd en supergemotiveerd
toen ze het patroon snapte.
Wente kan inmiddels ook liggen op commando. Ofwel, liggen, stilliggen en dan vervolgens heerlijk rollen. Zo'n beetje tussen dingetjes door geleerd, ahum, het ging haast vanzelf.

Wat ik vandaag doe vind ik over een half jaar niet meer leuk of goed.

Dat denk ik vaak. Vooral bij het schrijven van dit blog of trainingsdagboek.
Dan wil ik schrijven over een gebeurtenis, waarin ik gedaan heb wat me het allerbeste op dat moment leek.
Of waarbij ik wellicht gewoon gedaan heb wat op dat moment mijn enige ingeving was.

Of misschien ook gewoon iets dat op dat moment gewoon zo ging als het ging. Goed of slecht.
En dat ik dan denk: Laat ik het niet op het blog zetten, want het was zo'n gevoelsmatig iets. En ik weet niet of het wel 'goed' was, hoewel het goed voelde.
Want wellicht vind ik het over een half jaar helemaal niet meer zo'n goede zet.
Ben ik over een half jaar zoveel verder, zoveel beter.
Dan dat ik nu ben.

Ik vertel graag uitgebreid over alles wat zo heerlijk is en wat zo goed gaat.
En ja, ook best over wat er eerst niet ging, en nu wel zo goed. En hoe we dat gedaan hebben.

Maar wat nog niet vanzelfsprekend is zit vaak gewoon in mijn hoofd te zitten. En zit ik graag in mijn eentje op te broeden.
Totdat ik heb onderzocht, gezien, geprobeerd, geëxperimenteerd en geleerd.
En het goed gaat.

Maar ja, weinig oninteressanter dan succesverhalen zonder proces, natuurlijk.
En leren kun je er ook al niet van.

De aanleiding voor een trainingsdagboek  of blog is niet dat het altijd goed is. Of altijd mijn beste dag.
Dus vanaf vandaag wil ik meer trainingsgericht schrijven. Ook als dat betekent dat het heel soms niet allemaal slingers en gele ballen is.

De grote gele bal

Het stond al een poosje op mijn verlanglijstje.
Een grote bal!
Toen eindelijk een knalgeel opgevouwen flapke met de post binnenkwam volgde een zoektocht en het ondersteboven keren van vier huizen inclusief schuurtjes en zolders om een passend pompje te vinden.
Maar manoman, wat is 'ie leuk, die bal! Wente is het met mij eens

De kunst van het wentelen

De kunst van het wentelen is er niet één om te onderschatten.

Het is een uiterst serieuze zaak.

Het beste wentelwerk vereist een net fris gedoucht, nog nat paard.

Het wentelen bestaat uit meerdere onderdelen.

Het kieperen, waarbij in het ideale geval geen voet meer de grond raakt, en de eerste stofwolken opwaaien. 

 Tijdens het kieperen is het belangrijk om de grond te raken met de puntjes van de oren.

 En dan het wentelen. Kant voor kant, zoals wij mensen in de keuken vanalles paneren. Maar dan dus lekker in het zand.

 Extra inwrijven voor het beste resultaat.

 Als het paneer gelijkmatig is verdeeld mag je opstaan...

 ... en eens lekker briesend jezelf uitschudden.

Een nonchalant loopje na afloop maakt de hele actie af. 

Nou, laat de Fjordmeneer daar nu net heel goed in zijn! 

Over poortjes en tresholds

Een paar dagen terug.
Ik en het hafmeisje, een winderige dag.
Hafmeisje vrolijk, super attent, vragend om meer spannende dingen.
Achterwaarts door het poortje van de bak naar buiten was mijn idee.
Oh jee. Die had ze niet verwacht.
Dat is namelijk moeilijk, dan moeten de achterbenen éérst.
En stel je voor.
Stel je voor dat je botst. Met het poortje of iets, en dat dat poortje je dan ter plekke opvreet.
Ja je weet het niet. Die poortjes van tegenwoordig.
Of ik daar wel voor in kon staan?
Ja hoor, verzekerde ik haar.
Dat kon ik wel.
Nou ja, dan wilde ze wel een poging wagen, al was het schoorvoetend.

Stapje. Stapje. Draai, scheef voor het poortje.
Retreat, en nog een keer.
Ze hoefde er niet doorheen, maar ik wilde wel graag dat ze antwoordde op mijn vraag en probeerde.
Draai draai, bezorgd koppie. Flitsende oortjes.
Kauwen.
Retreat en nog een keer.
Stapje voor, stapje opzij.
Weer scheef. Weer retreat en herstel.
Hoofd wat hoger. Duidelijk spanning.
Friendly.
Toch nogmaals, heel voorzichtig, vragen of ze wil proberen.
Dit dan zowat keer tien, en toen floep, was ze er ineens doorheen.
Ze was zelf nog het meest verbaasd.
En dat zegt wat.

's Avonds, thuis.
DVD in de computer. Over learning, unconfident, confident en meer.
Ik overdacht alles, en vroeg me af of ik niet nét teveel had gevraagd.
Ik zág haar oortjes, een vleugje onzekerheid, maar had had haar toch gevraagd.
Met veel friendly en rustpauzes, maar wel steeds net verder dan de comfort zone.
Net een treshold verder.

Gisteren.
Ik besloot de proef op de som te nemen.
Haar gewoon weer voor het poortje zetten, en zien hoe ze reageerde.
Wiebel wiebel stuur stuur, hafmeisje voor het poortje.
Ze was zeker van haar zaak.
Met een kleine fase 1 floepte ze zo, zonder twijfel, achterwaarts het poortje door.
Het was háár idee!
Haar triomfantelijke blik buiten de bak zei alles.
Om vervolgens direct naar me toe te komen om haar knuffel te halen, met een uiterst content gezichtje. Ze had niet trotser kunnen zijn.
Die knuffel kreeg ze uiteraard, in tienvoud.

Voetenwerk

'Kan ik er ook met mijn voeten op?'
Wente's eerste vraag bij het zien van wat een object.
Wat voor object dan ook.
Ach, waarom ook niet, is meestal mijn reactie.
En daar gaan de voeten. Stamp, mis, stamp, nogmaals, stamp, tweede voet.
Bij het zien van dat triomfantelijke blonde koppie kan ik niet anders dan lachen.
'En nu?'
Lijkt ze te vragen van twee meter boven me.
Ja euhm, nu niks.
Je mag blijven staan, of je mag eraf. Of iets anders verzinnen.
Na wat geklungel en heen en weer gestap komt ze er weer af, er is vast nog iets anders leuks te vinden om op te staan.

Bailey is een ander verhaal.
Fjordmeneer stopt graag dingen in z'n mond.
Wat erin gaat krijg je bij voorkeur niet meer terug.
In ieder geval niet in dezelfde staat.
Touch it with nose of heel veel tanden is prima.
Maar met voeten is heel, heel niet oké.

Ik heb het tot een jaar terug een aantal keer gevraagd, of de voeten ergens op wilden.
Het antwoord was dus altijd een resoluut 'Nee.' En een doos spanning op de koop toe.
En daar had ik het mee te doen.

Wel wát geoefend, maar zeker niet onder het zadel, en alleen op vertrouwde plekken.

Toen ik hem vanmiddag tijdens een klein gezellig lummelritje stilzette bij zomaar-ergens-een boomstam verwachte ik eigenlijk niets. Ik weet niet eens waarom ik hem stilzette. Eigenlijk.
Zonder twijfel zette hij zijn voeten op de stronk.
Hoe knap!