Over het bos, de velden en het rund

Fjordmeneer zoals hij het allerbeste tot z'n recht komt.

Kilometers vretend, draf en galop over de zandpaden en de wind in zijn haren. 

Een filmpje van vorige week.

Noorse degelijkheid

'Heb je eten? Ik ook hier, heel veel en heel groen.
Doei'

Hij stampt nog een rondje om me heen. Doet een poging tot zakkenrollen terwijl hij me aankijkt alsof ik hem stoorde, net toen hij op het punt stond dat allerlekkerste grassprietje uit de hele weiland in z'n mond te stoppen.  

Noorse degelijkheid.

Fjordmeneer houd niet van niets doen.
Ik ook niet, maar het is eventjes zo.
Vandaag kom ik voor de vierde dag op een rij om niets te doen. Voor een aai, een knuffel en wat voer.
Dat interesseert hem totaal niet.
Hij vindt het stom.
En de Fjordmeneer zou zichzelf niet zijn als hij dat niet heel, heel erg duidelijk zou laten blijken.

Noorse degelijkheid wil lopen, werken, doen en wordt een vreselijk nukkig kijkende LBI als ik hem niet uitdaag.
Hoe meer ik doe, hoe spannender het spel, hoe langer de rit, hoe meer zweet, hoe meer heuvels op en af, hoe uitputtender, hoe leuker en gezelliger het paard is dat de dag daarna op me staat te wachten.

Hafmeisje is haar eigen pennyzelf als ze aan het hek staat te roepen.
'Hiiii! Neem me mee! Haal me hieruit! Wat gaan we doen? Is er wat te zien? Neem me mee!'

Haar manier van vragen om meer is door zelf heel creatief te worden.
In alle voerbakken stampen.
Met de borstels gooien.
Ineens vreselijk veel interesse hebben in kruiwagens.

Ik ben blij als ik weer lekker met ze aan de slag kan.

Dubbel zo leuk

'Nou, ik weet niet wat jij doet met Bailey en die regenjas, maar ík doe ondertussen gewoon iets heel tofs met een pion!'
Als pony's konden praten.

Nog wat gekreukeld na de val van afgelopen weekend maakte ik een optelsom.
Bak + speelgoed + twee pretletters is vast leuk.
 En ik hoef niet heel veel te bewegen.

 Mijn eerste stapjes en probeersels met het spelen met twee pony's tegelijk.
Zoals een ter plekke bedachte porcupine/circling game, en friendly helicopter met 2 pony's.
Bijvoorbeeld.
 Dubbel zo leuk.

Een gifgroen strikje en een paarse knie

Helmcamera's. Als je ze eenmaal hebt uitgeprobeerd wil je er ook één.
Echt, het is zo. 

Aangezien ik afgelopen winter de helmcamera van een vriendin had mogen lenen was ik al een beetje om.
Vriendlief met z'n mountainbike zag ook meer en meer voordelen. 
En zo kwam gisteren onze helmcamera met de post.

In ons enthousiasme moest het uiteraard meteen bevestigd worden op zijn helm.
En met zes verschillende bevestigingsmethodes gaat dat natuurlijk nooit meteen precies zoals je wilt.
Een klein, gifgroen strikje bood uitkomst. 

Helaas werd onze eerste rit met de camera onbedoeld een actiefilm.
Bailey vergat het aantal benen dat hij had. Was het drie? Vier? Vijf? Hij zag er minstens één over het hoofd, dat was zeker.
Daar gingen we.
Toen z'n voorkant naar beneden ging hoopte ik nog dat hij op zou kunnen krabbelen. Tevergeefs.
Daar gingen we. Ondersteboven.
Grond te dichtbij. Zand in mond. Paard bovenop me, bijna 500 hele afgetrainde kilo's op en over m'n been. Niets dat ik kon doen of had kunnen doen. Alles, veel, teveel, over mij. 
Stond direct op, teugels in mijn hand, alle focus op paard. Over aangeleerde reflexen gesproken. Toen ik vriendlief Bailey zag pakken voelde ik pas.  

Thuis bleek dat de val perfect vastgelegd was door de helmcamera en ik het terugzag.
Wat er werkelijk gebeurde nog veel groter en heftiger dan het voelde. 
Van die beelden die je nooit meer terug wilt zien. Eén keer hooguit, om te weten wat er gebeurde. En dan nooit meer.

Dus vanavond is de eerste keer dat je mij hoort zeggen dat ik heel erg blij ben met een wel heel dikke en paarse knie en wat zere spieren/botjes. 
Omdat dat alles is, en de fjordmeneer en ik verder prima in orde zijn. Het had heel anders kunnen zijn.

Op pad

Kijk! Daar rijden we dan. 
Wat een knappe pony's heb ik toch! 

Tussen de buien door

De fjordmeneer vierde vandaag zijn achtste verjaardag!
Hiep hiep!
Tussen de buien door hebben we het gevierd met een ritje.
Met z'n drietjes. Bailey, Wente en ik.
Lekker samen op stap.

Het is altijd wel een soort van happening, zo'n paardenverjaardag.
Juist omdat het geen happening is.
Omdat er voor hén niets gebeurt.
Maar dat ik dan toch wel iets leuks ervan wil maken, zonder te opzichtig of omslachtig te doen.
Want overdrijven is ook een vak waar ik best goed in ben, als ik niet oplet.
Met een weiland vol kniehoog gras bedenk ik me wel drie keer voor ik een emmer slobber met 26 appels en 4 wortels klaarmaak.
Als ik dan die tevreden werkende ponyhoofden half verdwenen in dat gras zie staan, gezellig met z'n allen rommelend in dat weiland, zie ik daar toch een heel mooi verjaardagsfeestje.
Waar helemaal niets aan ontbreekt.
Waaraan slingers helemaal niets toevoegen.
Zo komt het dat ik het dan ook niet zo erg vindt als de kadootjes te laat bezorgd worden.
Zoals ook dit keer het geval is.
Kniehoog gras, daar kan geen glitterhalster tegenop!

De vogelaar op een druilerige dag

Het was zo'n druilerige dag. Zo'n dag waarvan je altijd het idee hebt dat ze nét teveel in het jaar zitten.
En vaak ook zo'n dag waar je dan ook niet persé om het fijne buitengevoel aan terugdenkt.

Zo'n dag dus.
Prima fjordenweer.
Heeft vooral iets te maken met fjordmeneer en al zijn haar.
Bossen heeft hij, in drie kleuren. Of meer, als je goed kijkt.
Handig is het niet. Ik houd ervan.

Ach.
Het is toch leuk dat tenminste iemand er blij mee kan zijn, zulk weer.
Daar moesten we het maar mee doen.

Op pad dus!
Met de kaart voor onze neus besloten we dan maar een rondje Hoenderloo te rijden, 41 kilometer door grasland, dicht begroeid bos, langs het Jachthuis, het stuifzand en over de heidevelden.

6 moeflonrammen kwamen we tegen. Met hun gekrulde hoorns en witte kontjes renden ze vooruit over het heideveld.
Het hele veld lang renden ze naast of schuin voor ons.
Het was een heel disneytafereel. Mijn telefoon kon het niet aan, die maakt overal nog steeds stipjes van, ook als het heus erg dichtbij is.

En.
Ja heus.
Een Zeldzame Vogel.
Rood. Oranje. Wit. Groot! Fladderend.
Het kwam eigenlijk door de moeflonrammen dat ik hem zag, want die renden nog net niet over hem heen.

Ik heb iets met vogels.
Nu moet je niet denken dat ik met vogelgidsen in groene overallen achter de heideplantjes loer tot er wat voorbijkomt.
Welnee.
Maar vorig jaar kocht ik, ja heus, een verrekijker en een vogelboek en leerde vogels herkennen.
Of nee, ik zeg dat verkeerd, ik deed een poging tot het leren herkennen van vogels.
Ik deed dan best mijn best om oogkleur, snavelvormen en vlekken op vleugels te herkennen, om vervolgens in mijn vogelboek erachter te komen dat ik op de vorm van de staart had moeten letten. Of de lengte van de vleugels.
Dat dus.

Toch moet ik toegeven dat ik langzaamaan wat beter wordt.
De grote vogels zijn het leukst.
En toen ik thuiskwam en De Vogel zonder enige twijfel kon identificeren als Rode Wouw, was ik toch een beetje trots.

En nog het allermeest op mijn fjordmeneer, want was is het toch heerlijk om zo samen op pad te zijn.

Opruimen

Een lentefilmpje. Met en zonder touwtje.
Wente in een erg relaxte bui, er gaat niets boven lekker rond drentelen terwijl de vogeltjes fluiten.
Nou ja, behalve rollen dan.
En op pionnen stampen.

En vooruit, ik moet wat opbiechten.
De stukjes waarin ze haar aandacht verloor en even wat anders ging doen heb ik er eventjes tussenuit gehaald.
Anders werd het zo'n traag geheel, dat is net niks voor een filmpje.

Aan het eind ons kleine opruimspelletje.
Ik ruim de pionnen op die Wente aanraakt. Wente vindt het lollig.
Dat ik ze niet op kan rapen als ze er bovenop blijft staan veroorzaakt wat vraagtekens.

Het filmpje voor nu in onderstaande link, want het werkt allemaal niet zo als ik het zou willen. Heb je soms.

Opruimen

Met z'n drietjes op pad

Het voelt haast als vakantie.
Frisgroene blaadjes aan de bomen.
Takken zwaar van felgekleurde bloesem.
Rond dwarrelend haar dat kriebelt in je neus, de laatste wintervacht die de pony's loslaten.
Pony's in het groene gras, met een blauwe lucht en een zonnetje.
En afentoe een flinke regenbui.

En sinds deze week kunnen we met z'n drietjes op pad, door dat fijne groene bos!
Ik, Bailey, en Wente als handpaard.
Het gebeurde eigenlijk gewoon zo'n beetje.
Nou ja, in mijn hoofd had mijn pennyfantasie al tientallen ritjes op die manier gemaakt, maar dat had ik de pony's natuurlijk nog niet verteld.

We begonnen in de bak.
Toen ik op Bailey stapte even verwarring bij Wente. 'Mens, wat doe je nu!'
Maar ja, toen er verder niets wereldschokkends gebeurde nam ze maar voor lief dat het de bedoeling wel zou zijn.
Lief dier.
Na vier rondjes in de bak deden beide pony's alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld was.
Dus och, dan gaan we toch gewoon naar buiten?

Het gaat fantastisch leuk, zo gedrieën over de zandpaden.
Bailey voelt zich erg stoer en verantwoordelijk, zo samen met z'n meisje op pad.
Wente stapt en draaft keurig mee, loopt vrolijk briesend op zich heen te kijken.
En ik megatrots, wat een geweldige pony's heb ik toch!

Het pashok

De afgelopen week verliep hier een beetje stroef.
Ik kon mijn vinger er niet precies op leggen, maar het zat me gewoon niet helemaal lekker.
Ik was steeds half ergens, terwijl mijn gedachten ondertussen tien andere plaatsen bezochten en daar
gezellig thee liepen te leuten.

Gelukkig heb ik dan mijn pony's.
Met twee van zulke spiegels beschik ik haast over een compleet pashok om mezelf in te bekijken.
En als er iets aan schort is het pashok niet te beroerd om op eigen houtje de tl-verlichting nét wat feller
te zetten om de boodschap over te brengen.

Soms lijkt het zo ingewikkeld, maar is het antwoord zo simpel dat je achteraf denkt,
'Was dat nu alles?'
En soms is dat precies wat het is.
Alles.
En twee pony's die tevreden in de avondzon gras staan te eten.