dinsdag 26 november 2013

Vier jaar met allerstoerste Bailey

Vier jaar met mijn allerstoerste fjordenman!
Deze week is het vier jaar geleden dat Bailey hier kwam. 
Ik heb een overzicht gemaakt van de afgelopen jaren. 

De eerste winter bij mij. Bailey maakte nieuwe vrienden, we maakten lange wandelingen en deden veel grondwerk om elkaar beter te leren kennen.

2010 was een jaar van nieuwe dingen leren. Ik pakte het rijden met hem op, we vierden zijn vijfde verjaardag en begonnen met het maken van buitenritjes, iets dat Bailey (ondanks al z'n stoerheid) helemaal niet oké vond. 



Met veel geduld, hele kleine stapjes maken en ontzettend veel oefenen viel dan toch het kwartje; buiten was gaaf! De kilometers werden uitgebouwd en in 2011 reden we onze eerste endurance wedstrijd.
En hoe fijn is het om zo samen op pad te gaan, met de Veluwe als achtertuin. Genieten!


2012 was al net zo genieten. Samen op pad, vriend op de mountainbike en ik op Bailey.
Eén van de hoogtepunten was toch ook wel de fjordencross waar we aan meededen. Bleek ik toch een heuse crosspony te hebben zeg, hij vond het geweldig! 

Afgelopen jaar was een geweldig jaar.
Begin dit jaar was het begin van ons Parelli-avontuur, ik besloot alles om te gooien en ben intensief
aan de slag gegaan.. Daardoor zijn we ontzettend naar elkaar toegegroeid, nog meer dan daarvoor! 

We deden vanalles, maakten dagtochten en deden mee aan een TREC-cursus, maar de grootste verandering was natuurlijk de komst van Wente. 
Na even aftasten en een periode van jaloezie onderling zijn die twee van mij nu echt onafscheidelijk.
Bailey voelt zich heel verantwoordelijk en past echt op haar, geweldig is dat. 


Ik ben ontzettend trots op mijn knappe fjordenman, die van (ook al wel stoer) puppypaard nu echt een stoere beer is geworden met verantwoordelijkheidsgevoel, een maatje waar ik altijd op kan rekenen en voor wie niets te gek is, en hoop dat we ook volgend jaar weer vanallerlei leuke dingen gaan beleven

zaterdag 23 november 2013

In het herfstbos


Herten in de mist!

Vandaag een mijlpaal in Wente's leven hoor, ze heeft haar allereerste edelherten gezien! 
Op deze mistige zaterdag gingen we met het complete team op pad.
Ik, Bailey, Wente, en vriendlief op de mountainbike, op naar de Veluwe!
Bij de kassa werden we al herkend: 'Oh ja, ja, jij bent die met die twee paarden, rijd maar door.'
 Mr. Green

Het was lekker koud, alles gehuld in een witte deken. 
Handpaarden was alweer even geleden en iedereen had er ZIN IN! 
In al hun enthousiasme, tijdens het keihard samen draven raken de knopjes van netjes luisteren dan soms een beetje in de war bij de pony's, maar uiteindelijk is er in feite weinig aan de hand.
De onzichtbare grens van 'kan echt niet' raken ze eigenlijk nooit.
Jolig als ze dan zijn zijn ze eigenlijk ook gewoon ontzettend grappig zo, want zo hard als ze gaan, zo bezig als ze zijn met grenzen opzoeken en aftasten, het is puur positieve energie! 

En toen. 
Wente op de rem. 
Nergens voor, dacht de rest van het team.
Tot we stilstonden en takjes hoorden kraken. 
Tussen de bomen zagen we beweging. 
Ree? Hert?
Het kraken van een takje werd ineens het kraken van heel veel takjes, en flitsen van heel veel hertenlijven tussen de bomen.
Wente vond het zéér niet oké. 
Klapte haar staart op de rug, wilde wat dribbelen, maar zag dat Bailey volstrekt niet reageerde en kalmeerde weer wat. 
Toen kwam de hele kudde over het pad, een paar meter voor ons.
Zeker 20 hindes en een hele grote hertenbok.
In de mist.
Magisch!

Wente wilde naar de herten toe, en toch niet, wilde rennen, en toch niet, wist eigenlijk gewoon totaal niet wat ze hier mee moest of wat er gebeurde. Bleef desondanks echt heel netjes en well-behaved, zo knap! 
Bailey snapte niet waar ze zich druk om maakte. Hij had even gekeken naar de herten tot ze uit het zicht waren, daarna is het voor hem ook weer klaar. 
Op zulke momenten wordt z'n nuchterheid zéér gewaardeerd!  gnagna

Rustig verder gereden, de spanning af laten vloeien door weer even een flink stuk te draven, en toen werd er weer lekker gebriest en ontspande iedereen weer. Fijn!
Op de terugweg nog een luid blaffende hond die rond ons sprong. 
En twee pony's die heel braaf bleven wachten tot de hond én eigenaar drie rondjes om ons heen hadden gerend voor hij hem te pakken had. 
Nou zeg, hoe braaf wil je ze hebben.

Heerlijk. 
Echt een magische rit, genieten zeg! 





De kunst van het afstappen

Het was rustig op stal en de bak was leeg.
Het was haast twee maanden geleden dat ik met Wente had gereden.
Ik vond het wel een leuk moment.

Zadeltje erop, slapend Hafmeisje tijdens het aansingelen, dat kan niet meer oké zijn dan dat. 
Even online opgewarmd, allemaal heel relaxed. 
Opstappen idem.
Maakt niet uit waar ik op ga staan en gebruik als opstapje, alles is prima en ze staat braaf te wachten tot ik netjes zit.
Wegstappen koste even wat aanmoediging. 
Vraag - 1 stap - vraag - 1 stap - vraag - 2 stapjes... 
toen leek ze het ineens weer te herinneren en stapte ze vrolijk weg. 
Stuur was een beetje wisselend, werkte wel, maar koste wat herhaling. 

In het naastgelegen weiland waren twee van de grote paarden enorm woest met elkaar aan het spelen.
Toen zij in rengalop richting bak kwamen vliegen maakte ik een hele korte inschatting van de situatie, die niet oké voelde voor mij, en besloot af te stappen om Wente vrij te laten reageren hierop.
Verstandige keuze, want ze ontplofte inderdaad lichtelijk met een steiger en wat sprongen, maar was al vlotjes weer okee.
Twee rondjes gewandeld samen door de bak, weer opgestapt en gewoon verder gegaan.
Draven was lastig vandaag.
Drie keer aangedraaft, maar ze vond het spannend en ging gauw weer stappen.
Prima, dan oefenen we het stuur, dat was niet eng. 
Even later moest ze luid briesen, hals strekken, kauwen en gapen. 
Fijn, mooi moment om het weer daarbij te laten.
Trots op mijn kleintje, die iedere keer iets minder klein lijkt in mijn ogen als ik erop zit. 


Parelli Audition Online: L2++!

Wooohooo! In mijn mailbox: Congratulations on passing your Parelli Audition Online L2++!

vrijdag 22 november 2013

Wente gaat graag mee

Gisterochtend nog een klein rondje gaan handpaarden, mét actioncamera, die ik blijkbaar heel scheef en raar had vastgemaakt want er was haast geen paard te zien Ik wacht... Het ritje was wel spectaculair, overal waren paardetende gevallen bomen door de storm, zelfs Bailey keek de ogen onder z'n voorlok vandaan wink Wente had een interne strijd tussen haar maag en haar hoofd; al die takken waren dan wel eng, maar ondanks dat groeit er wel groen aan. En groen = eetbaar. Paar keer halve bomen uit haar mond gepeuterd, omdat het toch niet heel praktisch bleek om drie meter hout tussen acht paardenbenen aan te sleuren. En zo graag gaat Wente mee op pad