Over fanatiek zijn en extreme helicopters

In mijn eerste post vertelde ik dat je van die mensen hebt die zich focussen op één ding en dat dan heel fanatiek en goed willen doen, misschien kun je je het herinneren? En dat ik zei dat ik niet zo was, want dat ik altijd een stuk of vijf van dat soort dingen had. 

Op Parelli-gebied heb ik twee pony's naar mijn hart. Met twee minstens zo fanatieke LB'tjes kan ik gemakkelijk de noodzaak van fanatiek-zijn in hun schoenen schuiven. 

En dat komt me soms verdraaid goed uit.

Altijd een briljant excuus om toch nog even die DVD erin te schuiven, die checklist door te nemen of die ene game net wat te verbeteren.

Maar goed. Er moet ook nog getekend worden hier. 

Want dat is mijn werk, tekenen. 

En iedere keer blijken er toch maar een bepaald aantal uren in een dag te zitten. 

Daarom vertelde ik instructrice Ilian vandaag dat ik één versnellinkje lager wilde gaan in mijn parelli-tempo. 

Waarop ze aankondigde dat we volgende les wel mijn audition filmpjes op konden nemen. Voor level 1 én 2 wel te verstaan.

De toon was gezet. 

Met Bailey vandaag onze figure 8's in draf laten zien. Dat klinkt overigens een stuk simpeler dan het is.
Ook Freestyle gestart, games vanaf Bailey's rug. Hierbij een extreme friendly helicopter. Ofwel, flink rondzwiepen met dat touwtje, met een paard dat kijkt alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Hoe minder spectaculair de foto's, hoe beter. Hierbij de foto.

Vervolgens Wente het barebackpad opgeknupt. Dat klinkt niet zo vreemd, maar het was de allereerste keer dat er echt iets op haar rug geknupt zat! En och, wat een braaf puppypaard heb ik toch, gaf geen kik. 

Ook zij kreeg haar extreme friendly helicopter. En ook hier, hoe minder spectaculair de foto...

Ach, het is wel weer duidelijk hoe trots is weer ben.
En hoeveel plannen en ideeën ik weer heb. 

Take the time it takes

Ik had gisteren zo'n dag dat ik dacht, och, ik pak die pony's even. En dan ga ik in de bak heel doelgericht aan die-en-die oefeningen werken. 

Het was zo'n dat dat die oefeningen heel erg goed gingen, maar alles daaromheen lichtelijk slordig. Dat ik op de fiets naar huis ging en dacht, daar klopte hélemaal niets van. 

Die oefeningen, dat bakwerk, dat is juist het werken aan de basis, het leggen van de foundation voor alle praktische dingen.

Zo kwam het dat Wente en ik vandaag alleen maar heel doodnormale dingen hebben gedaan. 

Eén van Wente's grote zorgen was het gangetje waar ze door moet als ik haar uit de wei haal. Een overdekt gangetje, als aan één kant open stal met aan de andere kant een deur. Vooral de terugweg is een punt. 

Vorige week oefende ik in de bak perfecte drive en squeeze game, was de draw echt perfect, een minieme fase één. En stonden we vervolgens een paar meter voor het gangetje voor de weide, en verzette Wente geen voet.

Hoewel het een bijzonder compliment is (mijn pennyhart smelt ter plekke) dat Wente écht graag meegaat om spelletjes te spelen, heeft dat wel tot gevolg dat de wei totaal geen motivatiefactor is voor haar. En dat dat gangetje van haar ook niet zo hoeft. 

Vandaag op dat soort dingen de focus gelegd. Take the time it takes. Squeeze door de deur, disengage, en weer terug. Friendly onder de overkapping, weer terug. Friendly buiten de overkapping, weer squeeze erdoor, en weer disengage. Dat gangetje was het spel, en ik had alle tijd, want dat gangetje was het enige spel dat ik had verwacht vandaag.

Nog geen 10 minuten later was dat hele gangetje geen punt meer. Deden we heel nonchalant in de bak dingen met een balkje, dat ze nooit eerder had gedaan. Eroverheen, eerst een meter hoog, daarna zeer beschaafd.

Maakte ik tijdens haar eten heel vanzelfsprekend haar voorvoetjes schoon, vroeg haar achterbeentjes omhoog die ik voor het eerst echt eventjes vast kon houden. 

Ondenkbare handelingen twee maanden terug, toen kon ik nog niet eens naar haar voeten kíjken zonder dat ze alle kanten op trapte. En nu? Krijg ik een voetje als ik het vraag. Heel beschaafd tilt ze ze op en geeft ze ze echt. Niet altijd precies het voetje waar je om vroeg, maar dat maakt het niet minder aandoenlijk. 

De bonuspunten verzamelde ze zelf. Zeer per ongeluk schoof ze na het eten met haar voorbenen haar voerbak richting achterbenen. En stapte er vol in. Ik zag het gebeuren. Hield me vast voor de explosie die ik verwacht van haar als haar achterbenen iets onbekends raken dat ze niet kan zien. Maar heel gedecideerd dacht ze na, tilde haar been eruit, en liep verder. 

Al die weken dingetjes aan haar achterbenen doen. Steeds iets verder, steeds iets meer. Take the time it takes, ik ben trots op mijn meisje!  

Equitana

Eens in de twee jaar is er het evenement dat Equitana heet. Dat is zoiets van hét paardenevenement. Daar heb je er natuurlijk veel van, maar Equitana is wel groots. Zei men.

Nu ja, gisteren was het dan zover ging ik dan naar Equitana. Ken je die verhalen waarbij de verhalen zoveel groter zijn dan het evenement? Dat is met Equitana niet zo. Equitana is nóg groter. Echt.

En ik? Ik voelde voor het eerst in m'n leven een soort penny-groupie, toen ik deze foto maakte, en even later op de tribune liep te verkondigen dat ik 'die en die kende van filmpjes'.

Lichtelijke parkeerproblemen gaven ons wat minder tijd om de vier miljoen paardenstandjes en hallen te bekijken en óók nog shows te bekijken, maar we hebben wat gezien hoor! Linedancende paarden, rijdend trailerladen, parelli-demo's (uiteraard) en meer shopping dan mijn portemonnee aankon. 

De voorkeur voor wederzijds begrip

Ik vind het wel belangrijk dat ik mijn pony's begrijp. En dat zij mij dan ook begrijpen. Dat je wat uit kunt leggen aan elkaar, wat je wilt bijvoorbeeld. Dat is handig.

Met Bailey ging dat altijd wel goed, als vanzelf. Neem zijn vroegere bomenfobie. Kwamen we wel uit met z'n tweetjes. Zag hij een pony-etende boom dan stapte ik eventjes af zodat hij zich achter mij kon verstoppen, zodat de pony-etende boom hem niet zag als we hem passeerden.
Een pony van 450 kilo achter m'n rug verstoppen is vrij onrealistisch ja, maar dat zijn uiteraard dingen die je beter voor je kunt houden op zulke momenten. Het is maar goed dat pony-etende bomen sowieso geen ogen hebben.
Als we allemaal weer fijn zen waren stapte ik weer op. Inmiddels zijn er geen pony-etende bomen meer in het bos.

Hafmeisje was een ander verhaal. Zij vond de Hele Situatie eng toen ze kwam. Van het erf, tot machines, tot de weide waar ze in stond. Strakgespannen, overdreven alert, paniekerig. Zo RBE!
Eerste week is ze weet-ik-hoevaak over of door het stroomdraad gegaan als er wat gebeurde.
Hoewel ze vanaf het eerste moment wel enorm graag bij me was kwam niets dat ik haar vroeg echt binnen.
Tijd geven en rustig aan doen leek me een goed plan.
Had ik mooi verkeerd. Want de stap daarna was dat al dat gedrag op twee benen uitgevoerd werd. Heel spectaculair hoor, leuk voor de plaatjes, maar niet heel praktisch. Die plaatjes hebben we trouwens niet, vaak het geval met de meest spectaculaire momenten. Heeft waarschijnlijk toch iets van doen met het gebrek aan tijd, handen en camera's op het moment supreme. 

Ze heeft nog net niet mijn creditcard gegevens doorgegeven aan Parelli online voor mijn lidmaatschap en het nummer van een Parelli-instructrice gebeld voor een afspraak, maar duidelijker had ze het niet kunnen maken.
Na een paar dagen zelf klooien ging het al beter, werd die extreme spanning ineens minder. Na één les snapte ze de eerste games en bleek ik (gelukkig) toch ineens een hele vrolijke LBE te hebben. Nu na twee maanden komt steigeren niet eens meer in haar op en kan ik fijn samen met haar spelletjes spelen in het bos.

Bailey is inmiddels ook om, pakt het beter op dan ik had gehoopt. Hij vind het superleuk!
Hij is ook een LBI/LBE, waarin zijn vrolijke LBE kant nu vaak de boventoon voert

Blij met met LBE'tjes, al bezorgen ze me wel veel huiswerk, want ik moet héél snel bijleren om het uitdagend genoeg te houden voor beiden. Ach, een mens moet wat met de vrije tijd he, laten we het daar maar op houden.

Die LBE/LBI/RBE afkortingen hebben trouwens te maken met de horsenalities. Hier te vinden. 
http://taleofapaint.files.wordpress.com/2011/07/bravo1sthorsenality.jpg
(die stipjes zijn van een voor mij onbekend paard, maar het idee is zo wel duidelijk, toch?)

Over het hek en de dam

Goed. De afgelopen dagen heb ik bedacht dat ik wel een blog kon schrijven. Een blog over mij en mijn veluwepony's. Ik kan daar namelijk oneindig over vertellen.
Ik doe dat ook graag. Net als foto's maken van de pony's. Dat verveelt nooit. Ik kan wel zeggen dat het allemaal wel meevalt, maar dat doet het dus niet. Ik kan ook wel steeds op mijn handen gaan zitten als ik weer een paardenverhaal wil typen, maar dat is ook zowat.
Dus. Een blog moest er komen.
Maar die eerste post is altijd het lastigste. Verhalen en foto's zat hoor, maar ergens in het midden beginnen lijkt op een bepaalde manier soms geruststellender.
Hierbij dan toch dat spreekwoordelijke hek van de dam gesloopt. Welkom op mijn blog!

Ik ben Sterre, illustrator en ontwerper. Ik struin graag en veel over de Veluwe, bij voorkeur te paard uiteraard. Ken je die mensen die één  ding tegelijk doen? Zo ben ik dus niet. Ik doe er het liefst vijf, of liever nog tien, en dan liefst alle tien even fanatiek.

Dan de grote hoofdrolspelers van dit blog:

Bailey, de fjordmeneer. Bailey is stoer en zelfstandig. Mijn oerpaard. Zoals grottekeningen, die hele oude zeg maar. Recht door zee, duidelijk en expressief. Het woord 'moeten' is hem onbekend. Hoewel hoeven geen vingers hebben beschikt hij over een bijzonder aanwezige imaginaire middelvinger als je denkt hem te kunnen dwingen. Hij doet het voor je omdat hij het voor je wil doen, omdat het leuk genoeg of interessant genoeg is. En geef hem eens ongelijk.

Wente, het hafmeisje. In alles een meisje. Sensibel en speels en vreselijk lief en knuffelbaar. Als ze met wapperende manen hinnikend aan komt draven de droom van ieder pennymeisje.
Met de beschikking over een aantal verdraaid goede springveren die ze maar wat graag gebruikt. Wente is net drie geworden en weet globaal gezien zo'n beetje waar allevier haar benen zich bevinden. Wat niet voorkomt dat ze er soms alsnog over struikelt.

Nog geen twee maanden terug, door de komst van Wente, heb ik besloten alles om te gooien op paardengebied. We zijn ons helemaal gaan verdiepen in Parelli. En dat is leuk! Vraag maar aan mijn pony's!