Lief

Lief. 

Ze komt altijd in draf of galop.

Meestal hinnikend. 

Nu had ze hooi in d'r mond. Prioriteiten stellen is ook een ding.

Een mannendag

Gisteren ging ik met mijn mannen op stap.

Vriendlief op zijn mountainbike, en ik met de Fjordmeneer.

We hadden een echte mannendag.

Hafmeisje had pas echt door wat er gebeurde toen we gedrieën de straat uitreden. Luid wieh-hiehend werden we nagehinnikt. Bailey hinnikte terug.

Nou, daar gingen we dan. Door de bossen, over de heidevelden. 

Zonnetje erbij, wind om af te koelen, heerlijk!

Geen tijd, geen verplichtingen, alleen draaiende trappers en wapperende manen.

'Als we hier nu linksaf gaan, komen we bij de brandtoren.'

'Nou, laten we dan rechtsaf gaan en niet weten waar we uitkomen.' 

Het bospad kronkelde, draaide, ging naar boven, naar beneden. Onderweg de mooiste uitzichten, van bos met bomen die langzaam, heel langzaam, steeds meer blaadjes lieten zien. Met hier en daar een verstopte Schotse Hooglander. 

Het heeft wat kilometers nodig, maar is het zo waard. Het eindeloze verdwaalgevoel. 

Het geluid van hoeven in het zand, en mountainbikes over de zandpaden, en uitzichten waar je U tegen zegt.

Genieten! 

En uiteindelijk weer, met wat behulp van de gps, de weg weer keurig terug gevonden.

Bij thuiskomst wist de gps het ook niet meer. Narekenen gaf een dikke 42 kilometer in een kleine 4 uur aan. Of was het tijdloos?

Kleine dingen

Kleine dingen.

Samen in de wei. 

Gewoon. Samen in de wei. 

Met het zonnetje dat schijnt, het gras dat groeit en twee heel gezellige pony's die zo hun ding doen, in je buurt rondhangen en afentoe (vaak) een aai komen halen.  

  En de fjordmeneer. Met humor natuurlijk, het blijft de fjordmeneer. 

De grootste onruststoker

Ik organiseerde vandaag een schriktraining bij ons op stal.
Een schriktraining is ook wel een soort nieuwe bestemming voor alles dat flappert, kraakt en wappert en verder weinig doet in de trapkast.
Zoals afdekzeil, plastic tafelkleden met bloemmotieven, paarse slingers en een afgedankte paraplu.
En gut, wat deden er veel mensen mee!

Toen ik Bailey uit de wei haalde had ik het kunnen weten. Hij keek me iets te olijk uit z'n ogen, vanonder die dikke bos haar.
Ik zag haast een ondeugend lachje rond z'n mond spelen.
Iets te gemotiveerd huppelde hij in een drafje achter me aan richting de bak, waarin alles uitgestald stond.

Fjordmeneer is wel haast het allerslechtste dat je mee kunt nemen naar een schriktraining.
Voor de overige deelnemers dan.
Hij vindt namelijk niets eng, maar ziet het wel als aanleiding om zelf diverse snode en vooral ondeugende plannen te smeden.
Je ziet ze gewoon gesmeedt worden, daar onder die woeste bos manen.
Je ziet het, je weet het, en alles wat je kunt doen is afwachten.
Ik had de tijd niet om tot tien te tellen.

Bam.
Daar ging de fjordmeneer. Als een malloot in galop door de bak, oortjes gespitst en staart wapperend in de wind.
Zigzaggend door en over alle objecten, daarbij welhaast de andere schriktrainees onder de voet lopend.

Waarna hij overigens net zo braaf weer naar me toe kwam draven hoor, en vervolgens zonder blikken of blozen zowel voor- als achterwaarts over zeiltjes stampte,
slingers uit elkaar trok en paraplu's aanknaagde.

Deze zogenaamd zeer onschuldige blik zegt voldoende.
Helaas voor Bailey was er geen prijs voor Grootste Onruststoker.

Voor Hafmeisje was het een hele belevenis.
Snorkend met grote ogen stapte ze naast me door de bak.
Ze was een beetje overdonderd.
Zelfs haar vertrouwde zeil en pionnen waren in deze opzet eng, zo tussen al die andere paarden en objecten.
Snuivend rende ze rondjes.
Ik vroeg haar of ze nog wist wat figure 8 was. Oh, ja, dat wist ze wel goed. Dat was okee.
Ik vroeg of ze wat wilde proberen, iets van die enge dingen?
Ze mocht zelf kiezen welke.
Nou, vooruit.
Op die manier heeft ze uiteindelijk toch alle obstakels overwonnen, bekeken, besnuffeld en overheen gelopen.
En was ik weer vreselijk trots op haar.

Een kadootje

Bailey gaf me vandaag een kadootje. 

Of eigenlijk moet ik zeggen, een enorm kado. 

Hij stelde voor om te gaan spelen. 

Ik had geen plannen, ik vond het prima. Spelen. 

Aan de 22ft. lijn liet hij direct weten dat die lijn niet was wat hij bedoelde. 

Een gekke sprong, een vragende blik. Duidelijk. 

Het halstertje ging af. 

En we speelden.

No strings attached.

En alles ging vanzelf.

Bailey was zo gemotiveerd, zo gefocussed,liep erbij alsof hij de hengstenshow van vorige week toevallig gemist had omdat hij iets anders te doen had gehad. 

Zoals met mij spelen.

  

Dat ook hij zich goed voelde bij Parelli wist ik al, dat we groeiden ook. 

Maar vandaag vielen alle losse stukjes in één klap op hun plek.

Genieten.  

Het eerste filmpje

Of hij een filmpje van ons wilde maken.
Ja. Ik vroeg het zelf.
Zo heel spontaan, op een zonnige middag ergens deze week.
Vriendlief zei ja.
Nou.
Dan kun je dus niet meer terug.
En dan wordt er ineens gefilmd.
Het is wat.
En worden alle cliché's die zo vanzelfsprekend en overdreven cliché zijn ineens heel werkelijk.
Ik merk dat ik je voor het kijken vooral vanalles wil zeggen. Wat het niet is, waarom dit het niet is,
waarom dat het wel is, waarom dat daar beter kan. Waarom ik dat daar juist op het filmpje ineens heel
anders doe dan ik dat normaal doe.
Je kent het wel.

Toen ik vervolgens alle moed verzameld had bleek Youtube problemen te hebben met het lijntje van Wente
en mij. Wente werd getransformeerd tot een soort Langhors, en ik kreeg spontaan ook een heel ander figuur.
Dat ging mij zelfs te ver.
Kom zeg, we waren niet in een spiegelpaleis.
Een paar uur verder is het dan toch zover.
Ons eerste Filmpje op het blog.
Van mij en Wente.

value="http://www.youtube.com/v/28NfqwFSobg?version=3&hl=nl_NL">

Een gewone doordeweekse middag

Laatst las ik ergens een stukje van een boswachter. De titel was 'Waar zijn toch die wilde zwijnen?' Of iets in die trand.
Hoera! Eindelijk een gelijkgestemde dacht ik. Want ik vraag me dat vaak af. Waar nu toch die zwijnen zijn. In al mijn jaren Veluwe heb ik er nog nooit ééntje gezien. Dat vind ik toch vreemd.
Helaas kon het boswachterstukje me ook niet helpen. Dat ging namelijk over het geduld dat je moet hebben om wild te zien. Dat de Veluwe geen dierentuin is waar het wild voor je neus in een bonte parade langs komt, op gezette tijden. Dat vroeg of juist laat op de dag de beste wildspot-tijden zijn, want dat overdag de dieren zich schuilhouden.
Iemand heeft blijkbaar verzuimd dit ook aan het grofwild zelf te vertellen.
Op een doodnormale doordeweekse middag deze week zagen ik en de fjordmeneer 20 springende hindes, vier langsrennende moeflonrammen en zijn we vervolgens uitgebreid nagestaard door vijf gigantische edelhertheren. Van bijzonder dichtbij. Geduld had ik er niet eens voor hoeven hebben.
Daar kan geen dierentuin tegenop.

Het kwartet van Onbekende-Niet-Enge-Dingen

Al een poosje had ik een beeld in mijn hoofd. Het penny beeld van een vrolijke pony met een kek touwhalstertje, die dan in het lentezonnetje naast de fiets met wapperende manen meedraaft in een berm vol  bloempjes.
Nu ja, die lentezon laat het nogal afweten helaas. Net als de bijbehorende bloempjes, maar dat heeft natuurlijk enigszins met elkaar te maken.
Maar die pennypony met haar kekke touwhalstertje heb ik natuurlijk wel, en met de rest konden we  uiteraard op z'n minst een begin mee maken besloot ik.

Zo gezegd zo gedaan.
Hafmeisje stond uiteraard al trappelend vol ongeduld voor het draadje te wachten tot ze mee mocht, penny pony ben je tenslotte in hart en nieren. Hinniken, aan komen draven met wapperende blonde manen, het hele plaatje is compleet hoor.

Volgens Wente behoort Fiets, net als Bos overigens, thuis in het kwartet Onbekende-Niet-Enge-Dingen. Dit kwartet bestaat uit dingen waarvan ik weet dat Wente ze nog nooit eerder gezien heeft, waarvan ik verwacht dat ze wel eens eng, gek of vreemd zouden kunnen zijn, maar die Wente op een verbijsterende wijze zonder blikken of blozen lijkt te accepteren als Normaal.

Fiets is dus heel oké. Lopen met de fiets tussen ons in was ook oké, een piepende rem en klapperende fietstas ook. En gut, even later zijn we toch zo het eerste bospad op en neer gefietst, Wente in een zeer ontspannend drafje naast de fiets, alsof ik haar het plaatje in mijn hoofd had laten zien.
Alleen die bloemetjes, die ontbraken nog.

Een object uit een geheel andere categorie is de paraplu. Zeker die van mij, een paarse panterbonte miniplu.
Tjah, ik geef toe, het is ook een vrij heftig exemplaar.
Wente keek haar ogen uit. De paraplu was dicht.
Nee nee, ik hoefde haar er vooral niet mee aan te raken.
Dat ik dat wist.
Met een dichte paraplu liep ik van haar af.
Ik opende de paraplu.
Aan het eind van mijn leadrope liep ineens een arabier, met een staart als een vaandel, ogen als schotels en een tred waar je u tegen zegt. Mijn hafmeisje.
Ik sloot de paraplu, en liep van haar af. Onderweg hier en daar volstrekt toevallig flapperend met een half openende panterbonte paraplu.
Het hafmeisje leek het ineens toch wel lollig te vinden.

We sloten af met een gezellige friendly waarbij ik haar in zone 1, 2 en 3 overal zo mocht aanraken en wrijven met de paraplu, en waarbij ze zelf onder de geopende paraplu bij me kwam staan.

Met in de ene hand Hafmeisje en in de ander een panterbonte paraplu ontbreekt het bewijsmateriaal helaas. Ik zal m'n best doen dit goed te maken.

Struinen

Niets fijners dan struinen.
Struinen over de heidevelden. Door de hoge grassen. Over de zandverstuivingen. En hoewel zand tussen je tenen best aardig kan zijn, vind ik zand onder de hoefjes van mijn paarden nog veel mooier klinken en nog veel fijner voelen.
Als je struint is er geen tijd. Enkel de zon en de langer wordende schaduwen die je vertellen dat je nu toch echt wat meer haast moet maken.

Terwijl half Nederland onvindbare eieren zocht, gingen de Fjordmeneer en ik struinen in Park de Hoge Veluwe. En zochten wij wild in plaats van eieren. Ik moet zeggen dat ik wild een stuk meer de moeite waard vind dan eieren, maar dat zal wellicht een verschil in perceptie zijn.

Overigens zagen we enkel wat zwarte stipjes. De verrekijker bracht uitsluitsel, we zagen edelherten en moeflons. En een kleine bonte specht van dichtbij.

De ballerina en het Groene Zeil

Wente heeft vandaag kennisgemaakt met het Groene Zeil. Je weet wel, zo'n afdekzeil van de kluswinkel. Dat lijkt me wel één van de meest saaie, oninpirerende objecten in het dagelijks leven. Gelukkig heb ik paarden, het Groene Zeil is dan een bijzonder lollig ding.

Ik liep de bak in en het nietsvermoedende Hafmeisje drentelde braaf achter me aan. Totdat ze het Groene Zeil zag.
'Snork!' klonk het luid, en met ogen als schoteltjes en in haar meest perfecte arabierenimitatie keek ze van mij naar het zeil.
Naar mij. Naar het zeil.
Gelukkig snorkt Hafmeisje net zo uitbundig als dat ze nieuwsgierig is, op haar tenen als een ware ballerina manouvreerde ze zich al door het poortje de bak in, daarbij zover mogelijk van het zeil weg blijvend.

Ver weg van het zeil, aan de andere kant van de bak, stonden haar vertrouwde oranje pionnen. Daar was ze duidelijk op haar gemak, we speelden erg fijn, en voordat ze het goed en wel doorhad reisden ons circling-spelletje steeds een fractie dichter naar het zeil toe.
Totdat.
'Snork!' Zei het Hafmeisje. Het Zeil knisperde in de wind.
Ik zuchte rustig.
Hafmeisje keek me aan. Dacht na. Liet haar hoofd zakken. En snoof aan het Zeil.

Vervolgens weer heel nonchalant spelletjes gespeeld. Yoyo, COD, sidepass, porcupine. Sideways blijft lastig. Met vier benen die allevier in hun eigen tempo groeien is er bij iedere sidepass vier keer kans om erover te struikelen. Ballerina of niet, dat blijft een uitdaging voor haar.

Het zeil werd plots gegrepen door een windvlaag. Met veel geluid en geknerp kwam het omhoog, net toen Hafmeisje passeerde. Ze schoot vooruit, holde een paar rondjes, ging vervolgens richting het opbollende Zeil en zette zeer demonstratief haar voet erop.
Zo.

Eroverheen lopen was vervolgens ineens niet zo'n heel groot punt meer.
Een bewijsfoto mag natuurlijk niet ontbreken.