Het was haast twee maanden geleden dat ik met Wente had gereden.
Ik vond het wel een leuk moment.
Zadeltje erop, slapend Hafmeisje tijdens het aansingelen, dat kan niet meer oké zijn dan dat.
Even online opgewarmd, allemaal heel relaxed.
Opstappen idem.
Maakt niet uit waar ik op ga staan en gebruik als opstapje, alles is prima en ze staat braaf te wachten tot ik netjes zit.
Wegstappen koste even wat aanmoediging.
Vraag - 1 stap - vraag - 1 stap - vraag - 2 stapjes...
toen leek ze het ineens weer te herinneren en stapte ze vrolijk weg.
Stuur was een beetje wisselend, werkte wel, maar koste wat herhaling.
In het naastgelegen weiland waren twee van de grote paarden enorm woest met elkaar aan het spelen.
Toen zij in rengalop richting bak kwamen vliegen maakte ik een hele korte inschatting van de situatie, die niet oké voelde voor mij, en besloot af te stappen om Wente vrij te laten reageren hierop.
Verstandige keuze, want ze ontplofte inderdaad lichtelijk met een steiger en wat sprongen, maar was al vlotjes weer okee.
Twee rondjes gewandeld samen door de bak, weer opgestapt en gewoon verder gegaan.
Draven was lastig vandaag.
Drie keer aangedraaft, maar ze vond het spannend en ging gauw weer stappen.
Prima, dan oefenen we het stuur, dat was niet eng.
Even later moest ze luid briesen, hals strekken, kauwen en gapen.
Fijn, mooi moment om het weer daarbij te laten.
Trots op mijn kleintje, die iedere keer iets minder klein lijkt in mijn ogen als ik erop zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten