Over fanatiek zijn en extreme helicopters

In mijn eerste post vertelde ik dat je van die mensen hebt die zich focussen op één ding en dat dan heel fanatiek en goed willen doen, misschien kun je je het herinneren? En dat ik zei dat ik niet zo was, want dat ik altijd een stuk of vijf van dat soort dingen had. 

Op Parelli-gebied heb ik twee pony's naar mijn hart. Met twee minstens zo fanatieke LB'tjes kan ik gemakkelijk de noodzaak van fanatiek-zijn in hun schoenen schuiven. 

En dat komt me soms verdraaid goed uit.

Altijd een briljant excuus om toch nog even die DVD erin te schuiven, die checklist door te nemen of die ene game net wat te verbeteren.

Maar goed. Er moet ook nog getekend worden hier. 

Want dat is mijn werk, tekenen. 

En iedere keer blijken er toch maar een bepaald aantal uren in een dag te zitten. 

Daarom vertelde ik instructrice Ilian vandaag dat ik één versnellinkje lager wilde gaan in mijn parelli-tempo. 

Waarop ze aankondigde dat we volgende les wel mijn audition filmpjes op konden nemen. Voor level 1 én 2 wel te verstaan.

De toon was gezet. 

Met Bailey vandaag onze figure 8's in draf laten zien. Dat klinkt overigens een stuk simpeler dan het is.
Ook Freestyle gestart, games vanaf Bailey's rug. Hierbij een extreme friendly helicopter. Ofwel, flink rondzwiepen met dat touwtje, met een paard dat kijkt alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Hoe minder spectaculair de foto's, hoe beter. Hierbij de foto.

Vervolgens Wente het barebackpad opgeknupt. Dat klinkt niet zo vreemd, maar het was de allereerste keer dat er echt iets op haar rug geknupt zat! En och, wat een braaf puppypaard heb ik toch, gaf geen kik. 

Ook zij kreeg haar extreme friendly helicopter. En ook hier, hoe minder spectaculair de foto...

Ach, het is wel weer duidelijk hoe trots is weer ben.
En hoeveel plannen en ideeën ik weer heb.