Het was zo'n dat dat die oefeningen heel erg goed gingen, maar alles daaromheen lichtelijk slordig. Dat ik op de fiets naar huis ging en dacht, daar klopte hélemaal niets van.
Die oefeningen, dat bakwerk, dat is juist het werken aan de basis, het leggen van de foundation voor alle praktische dingen.
Zo kwam het dat Wente en ik vandaag alleen maar heel doodnormale dingen hebben gedaan.
Eén van Wente's grote zorgen was het gangetje waar ze door moet als ik haar uit de wei haal. Een overdekt gangetje, als aan één kant open stal met aan de andere kant een deur. Vooral de terugweg is een punt.
Vorige week oefende ik in de bak perfecte drive en squeeze game, was de draw echt perfect, een minieme fase één. En stonden we vervolgens een paar meter voor het gangetje voor de weide, en verzette Wente geen voet.
Hoewel het een bijzonder compliment is (mijn pennyhart smelt ter plekke) dat Wente écht graag meegaat om spelletjes te spelen, heeft dat wel tot gevolg dat de wei totaal geen motivatiefactor is voor haar. En dat dat gangetje van haar ook niet zo hoeft.
Vandaag op dat soort dingen de focus gelegd. Take the time it takes. Squeeze door de deur, disengage, en weer terug. Friendly onder de overkapping, weer terug. Friendly buiten de overkapping, weer squeeze erdoor, en weer disengage. Dat gangetje was het spel, en ik had alle tijd, want dat gangetje was het enige spel dat ik had verwacht vandaag.
Nog geen 10 minuten later was dat hele gangetje geen punt meer. Deden we heel nonchalant in de bak dingen met een balkje, dat ze nooit eerder had gedaan. Eroverheen, eerst een meter hoog, daarna zeer beschaafd.
Maakte ik tijdens haar eten heel vanzelfsprekend haar voorvoetjes schoon, vroeg haar achterbeentjes omhoog die ik voor het eerst echt eventjes vast kon houden.
Ondenkbare handelingen twee maanden terug, toen kon ik nog niet eens naar haar voeten kíjken zonder dat ze alle kanten op trapte. En nu? Krijg ik een voetje als ik het vraag. Heel beschaafd tilt ze ze op en geeft ze ze echt. Niet altijd precies het voetje waar je om vroeg, maar dat maakt het niet minder aandoenlijk.
De bonuspunten verzamelde ze zelf. Zeer per ongeluk schoof ze na het eten met haar voorbenen haar voerbak richting achterbenen. En stapte er vol in. Ik zag het gebeuren. Hield me vast voor de explosie die ik verwacht van haar als haar achterbenen iets onbekends raken dat ze niet kan zien. Maar heel gedecideerd dacht ze na, tilde haar been eruit, en liep verder.
Al die weken dingetjes aan haar achterbenen doen. Steeds iets verder, steeds iets meer. Take the time it takes, ik ben trots op mijn meisje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten