De ballerina en het Groene Zeil

Wente heeft vandaag kennisgemaakt met het Groene Zeil. Je weet wel, zo'n afdekzeil van de kluswinkel. Dat lijkt me wel één van de meest saaie, oninpirerende objecten in het dagelijks leven. Gelukkig heb ik paarden, het Groene Zeil is dan een bijzonder lollig ding.

Ik liep de bak in en het nietsvermoedende Hafmeisje drentelde braaf achter me aan. Totdat ze het Groene Zeil zag.
'Snork!' klonk het luid, en met ogen als schoteltjes en in haar meest perfecte arabierenimitatie keek ze van mij naar het zeil.
Naar mij. Naar het zeil.
Gelukkig snorkt Hafmeisje net zo uitbundig als dat ze nieuwsgierig is, op haar tenen als een ware ballerina manouvreerde ze zich al door het poortje de bak in, daarbij zover mogelijk van het zeil weg blijvend.

Ver weg van het zeil, aan de andere kant van de bak, stonden haar vertrouwde oranje pionnen. Daar was ze duidelijk op haar gemak, we speelden erg fijn, en voordat ze het goed en wel doorhad reisden ons circling-spelletje steeds een fractie dichter naar het zeil toe.
Totdat.
'Snork!' Zei het Hafmeisje. Het Zeil knisperde in de wind.
Ik zuchte rustig.
Hafmeisje keek me aan. Dacht na. Liet haar hoofd zakken. En snoof aan het Zeil.

Vervolgens weer heel nonchalant spelletjes gespeeld. Yoyo, COD, sidepass, porcupine. Sideways blijft lastig. Met vier benen die allevier in hun eigen tempo groeien is er bij iedere sidepass vier keer kans om erover te struikelen. Ballerina of niet, dat blijft een uitdaging voor haar.

Het zeil werd plots gegrepen door een windvlaag. Met veel geluid en geknerp kwam het omhoog, net toen Hafmeisje passeerde. Ze schoot vooruit, holde een paar rondjes, ging vervolgens richting het opbollende Zeil en zette zeer demonstratief haar voet erop.
Zo.

Eroverheen lopen was vervolgens ineens niet zo'n heel groot punt meer.
Een bewijsfoto mag natuurlijk niet ontbreken.