Een gifgroen strikje en een paarse knie

Helmcamera's. Als je ze eenmaal hebt uitgeprobeerd wil je er ook één.
Echt, het is zo. 

Aangezien ik afgelopen winter de helmcamera van een vriendin had mogen lenen was ik al een beetje om.
Vriendlief met z'n mountainbike zag ook meer en meer voordelen. 
En zo kwam gisteren onze helmcamera met de post.

In ons enthousiasme moest het uiteraard meteen bevestigd worden op zijn helm.
En met zes verschillende bevestigingsmethodes gaat dat natuurlijk nooit meteen precies zoals je wilt.
Een klein, gifgroen strikje bood uitkomst. 

Helaas werd onze eerste rit met de camera onbedoeld een actiefilm.
Bailey vergat het aantal benen dat hij had. Was het drie? Vier? Vijf? Hij zag er minstens één over het hoofd, dat was zeker.
Daar gingen we.
Toen z'n voorkant naar beneden ging hoopte ik nog dat hij op zou kunnen krabbelen. Tevergeefs.
Daar gingen we. Ondersteboven.
Grond te dichtbij. Zand in mond. Paard bovenop me, bijna 500 hele afgetrainde kilo's op en over m'n been. Niets dat ik kon doen of had kunnen doen. Alles, veel, teveel, over mij. 
Stond direct op, teugels in mijn hand, alle focus op paard. Over aangeleerde reflexen gesproken. Toen ik vriendlief Bailey zag pakken voelde ik pas.  

Thuis bleek dat de val perfect vastgelegd was door de helmcamera en ik het terugzag.
Wat er werkelijk gebeurde nog veel groter en heftiger dan het voelde. 
Van die beelden die je nooit meer terug wilt zien. Eén keer hooguit, om te weten wat er gebeurde. En dan nooit meer.

Dus vanavond is de eerste keer dat je mij hoort zeggen dat ik heel erg blij ben met een wel heel dikke en paarse knie en wat zere spieren/botjes. 
Omdat dat alles is, en de fjordmeneer en ik verder prima in orde zijn. Het had heel anders kunnen zijn.