Het was zo'n druilerige dag. Zo'n dag waarvan je altijd het idee hebt dat ze nét teveel in het jaar zitten.
En vaak ook zo'n dag waar je dan ook niet persé om het fijne buitengevoel aan terugdenkt.
Zo'n dag dus.
Prima fjordenweer.
Heeft vooral iets te maken met fjordmeneer en al zijn haar.
Bossen heeft hij, in drie kleuren. Of meer, als je goed kijkt.
Handig is het niet. Ik houd ervan.
Ach.
Het is toch leuk dat tenminste iemand er blij mee kan zijn, zulk weer.
Daar moesten we het maar mee doen.
Op pad dus!
Met de kaart voor onze neus besloten we dan maar een rondje Hoenderloo te rijden, 41 kilometer door grasland, dicht begroeid bos, langs het Jachthuis, het stuifzand en over de heidevelden.
Het hele veld lang renden ze naast of schuin voor ons.
Het was een heel disneytafereel. Mijn telefoon kon het niet aan, die maakt overal nog steeds stipjes van, ook als het heus erg dichtbij is.
Ja heus.
Een Zeldzame Vogel.
Rood. Oranje. Wit. Groot! Fladderend.
Het kwam eigenlijk door de moeflonrammen dat ik hem zag, want die renden nog net niet over hem heen.
Ik heb iets met vogels.
Nu moet je niet denken dat ik met vogelgidsen in groene overallen achter de heideplantjes loer tot er wat voorbijkomt.
Welnee.
Maar vorig jaar kocht ik, ja heus, een verrekijker en een vogelboek en leerde vogels herkennen.
Of nee, ik zeg dat verkeerd, ik deed een poging tot het leren herkennen van vogels.
Ik deed dan best mijn best om oogkleur, snavelvormen en vlekken op vleugels te herkennen, om vervolgens in mijn vogelboek erachter te komen dat ik op de vorm van de staart had moeten letten. Of de lengte van de vleugels.
Dat dus.
Toch moet ik toegeven dat ik langzaamaan wat beter wordt.
De grote vogels zijn het leukst.
En toen ik thuiskwam en De Vogel zonder enige twijfel kon identificeren als Rode Wouw, was ik toch een beetje trots.
En nog het allermeest op mijn fjordmeneer, want was is het toch heerlijk om zo samen op pad te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten