Ik deed iets doms de afgelopen tijd.
Heel onbewust vergeleek ik degelijkheid met sterrenstof.
Zonder het door te hebben wilde ik dat degelijkheid meer sterrenstof zou krijgen.
Wat natuurlijk niet zo ging, al is het maar omdat degelijkheid ongeveer het tegenovergestelde is van sterrenstof.
Hoe vanzelfsprekend degelijkheid ook lijkt, het vraagt om aandacht en vertrouwen.
En in het geval van de Fjordmeneer: werkuren.
Geen onzin, geen gedoe, hij moet en zal werken. Hoe meer hij werkt, hoe meer degelijkheid.
Het sterrenstof hinnikt als ik roep, met wapperende manen komt ze aangerend.
Een pennygehalte waar je haast de kriebels van zou krijgen, zo sensibel en knuffelig, maar waarmee ik zo ontzettend in de wolken mee ben! Een hele hoop poespas, een hele aparte aanpak, maar dan lijkt niets een probleem.
En ik? Suf genoeg vergeleek ik die twee.
Heel even.
Vergeleek ik degelijkheid met penny-heid.
En dat kan niet, natuurlijk niet.
Na een diepgaand gesprek met vriendlief vanavond besefte ik me dat ik juist zo ontzettend dankbaar moet, mag!, zijn met die spiegels aan alle kanten.
Dat ik me juist zo gelukkig mag prijzen me zulke uitgesproken paarden,
Juist omdat ze zo verschillend zijn, hoe goed ze elkaar aanvullen.
En hoe ontzettend blij ik ook met beiden ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten