Ik organiseerde vandaag een schriktraining bij ons op stal.
Een schriktraining is ook wel een soort nieuwe bestemming voor alles dat flappert, kraakt en wappert en verder weinig doet in de trapkast.
Zoals afdekzeil, plastic tafelkleden met bloemmotieven, paarse slingers en een afgedankte paraplu.
En gut, wat deden er veel mensen mee!
Toen ik Bailey uit de wei haalde had ik het kunnen weten. Hij keek me iets te olijk uit z'n ogen, vanonder die dikke bos haar.
Ik zag haast een ondeugend lachje rond z'n mond spelen.
Iets te gemotiveerd huppelde hij in een drafje achter me aan richting de bak, waarin alles uitgestald stond.
Fjordmeneer is wel haast het allerslechtste dat je mee kunt nemen naar een schriktraining.
Voor de overige deelnemers dan.
Hij vindt namelijk niets eng, maar ziet het wel als aanleiding om zelf diverse snode en vooral ondeugende plannen te smeden.
Je ziet ze gewoon gesmeedt worden, daar onder die woeste bos manen.
Je ziet het, je weet het, en alles wat je kunt doen is afwachten.
Ik had de tijd niet om tot tien te tellen.
Bam.
Daar ging de fjordmeneer. Als een malloot in galop door de bak, oortjes gespitst en staart wapperend in de wind.
Zigzaggend door en over alle objecten, daarbij welhaast de andere schriktrainees onder de voet lopend.
Waarna hij overigens net zo braaf weer naar me toe kwam draven hoor, en vervolgens zonder blikken of blozen zowel voor- als achterwaarts over zeiltjes stampte,
slingers uit elkaar trok en paraplu's aanknaagde.
Deze zogenaamd zeer onschuldige blik zegt voldoende.
Helaas voor Bailey was er geen prijs voor Grootste Onruststoker.
Voor Hafmeisje was het een hele belevenis.
Snorkend met grote ogen stapte ze naast me door de bak.
Ze was een beetje overdonderd.
Zelfs haar vertrouwde zeil en pionnen waren in deze opzet eng, zo tussen al die andere paarden en objecten.
Snuivend rende ze rondjes.
Ik vroeg haar of ze nog wist wat figure 8 was. Oh, ja, dat wist ze wel goed. Dat was okee.
Ik vroeg of ze wat wilde proberen, iets van die enge dingen?
Ze mocht zelf kiezen welke.
Nou, vooruit.
Op die manier heeft ze uiteindelijk toch alle obstakels overwonnen, bekeken, besnuffeld en overheen gelopen.
En was ik weer vreselijk trots op haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten