Het kwartet van Onbekende-Niet-Enge-Dingen

Al een poosje had ik een beeld in mijn hoofd. Het penny beeld van een vrolijke pony met een kek touwhalstertje, die dan in het lentezonnetje naast de fiets met wapperende manen meedraaft in een berm vol  bloempjes.
Nu ja, die lentezon laat het nogal afweten helaas. Net als de bijbehorende bloempjes, maar dat heeft natuurlijk enigszins met elkaar te maken.
Maar die pennypony met haar kekke touwhalstertje heb ik natuurlijk wel, en met de rest konden we  uiteraard op z'n minst een begin mee maken besloot ik.

Zo gezegd zo gedaan.
Hafmeisje stond uiteraard al trappelend vol ongeduld voor het draadje te wachten tot ze mee mocht, penny pony ben je tenslotte in hart en nieren. Hinniken, aan komen draven met wapperende blonde manen, het hele plaatje is compleet hoor.

Volgens Wente behoort Fiets, net als Bos overigens, thuis in het kwartet Onbekende-Niet-Enge-Dingen. Dit kwartet bestaat uit dingen waarvan ik weet dat Wente ze nog nooit eerder gezien heeft, waarvan ik verwacht dat ze wel eens eng, gek of vreemd zouden kunnen zijn, maar die Wente op een verbijsterende wijze zonder blikken of blozen lijkt te accepteren als Normaal.

Fiets is dus heel oké. Lopen met de fiets tussen ons in was ook oké, een piepende rem en klapperende fietstas ook. En gut, even later zijn we toch zo het eerste bospad op en neer gefietst, Wente in een zeer ontspannend drafje naast de fiets, alsof ik haar het plaatje in mijn hoofd had laten zien.
Alleen die bloemetjes, die ontbraken nog.

Een object uit een geheel andere categorie is de paraplu. Zeker die van mij, een paarse panterbonte miniplu.
Tjah, ik geef toe, het is ook een vrij heftig exemplaar.
Wente keek haar ogen uit. De paraplu was dicht.
Nee nee, ik hoefde haar er vooral niet mee aan te raken.
Dat ik dat wist.
Met een dichte paraplu liep ik van haar af.
Ik opende de paraplu.
Aan het eind van mijn leadrope liep ineens een arabier, met een staart als een vaandel, ogen als schotels en een tred waar je u tegen zegt. Mijn hafmeisje.
Ik sloot de paraplu, en liep van haar af. Onderweg hier en daar volstrekt toevallig flapperend met een half openende panterbonte paraplu.
Het hafmeisje leek het ineens toch wel lollig te vinden.

We sloten af met een gezellige friendly waarbij ik haar in zone 1, 2 en 3 overal zo mocht aanraken en wrijven met de paraplu, en waarbij ze zelf onder de geopende paraplu bij me kwam staan.

Met in de ene hand Hafmeisje en in de ander een panterbonte paraplu ontbreekt het bewijsmateriaal helaas. Ik zal m'n best doen dit goed te maken.