Vriendlief op zijn mountainbike, en ik met de Fjordmeneer.
We hadden een echte mannendag.
Hafmeisje had pas echt door wat er gebeurde toen we gedrieën de straat uitreden. Luid wieh-hiehend werden we nagehinnikt. Bailey hinnikte terug.
Nou, daar gingen we dan. Door de bossen, over de heidevelden.
Zonnetje erbij, wind om af te koelen, heerlijk!
Geen tijd, geen verplichtingen, alleen draaiende trappers en wapperende manen.
'Als we hier nu linksaf gaan, komen we bij de brandtoren.'
'Nou, laten we dan rechtsaf gaan en niet weten waar we uitkomen.'
Het bospad kronkelde, draaide, ging naar boven, naar beneden. Onderweg de mooiste uitzichten, van bos met bomen die langzaam, heel langzaam, steeds meer blaadjes lieten zien. Met hier en daar een verstopte Schotse Hooglander.
Het heeft wat kilometers nodig, maar is het zo waard. Het eindeloze verdwaalgevoel.
Het geluid van hoeven in het zand, en mountainbikes over de zandpaden, en uitzichten waar je U tegen zegt.
Genieten!
En uiteindelijk weer, met wat behulp van de gps, de weg weer keurig terug gevonden.
Bij thuiskomst wist de gps het ook niet meer. Narekenen gaf een dikke 42 kilometer in een kleine 4 uur aan. Of was het tijdloos?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten