Ik en het hafmeisje, een winderige dag.
Hafmeisje vrolijk, super attent, vragend om meer spannende dingen.
Achterwaarts door het poortje van de bak naar buiten was mijn idee.
Oh jee. Die had ze niet verwacht.
Dat is namelijk moeilijk, dan moeten de achterbenen éérst.
En stel je voor.
Stel je voor dat je botst. Met het poortje of iets, en dat dat poortje je dan ter plekke opvreet.
Ja je weet het niet. Die poortjes van tegenwoordig.
Of ik daar wel voor in kon staan?
Ja hoor, verzekerde ik haar.
Dat kon ik wel.
Nou ja, dan wilde ze wel een poging wagen, al was het schoorvoetend.
Stapje. Stapje. Draai, scheef voor het poortje.
Retreat, en nog een keer.
Ze hoefde er niet doorheen, maar ik wilde wel graag dat ze antwoordde op mijn vraag en probeerde.
Draai draai, bezorgd koppie. Flitsende oortjes.
Kauwen.
Retreat en nog een keer.
Stapje voor, stapje opzij.
Weer scheef. Weer retreat en herstel.
Hoofd wat hoger. Duidelijk spanning.
Friendly.
Toch nogmaals, heel voorzichtig, vragen of ze wil proberen.
Dit dan zowat keer tien, en toen floep, was ze er ineens doorheen.
Ze was zelf nog het meest verbaasd.
En dat zegt wat.
's Avonds, thuis.
DVD in de computer. Over learning, unconfident, confident en meer.
Ik overdacht alles, en vroeg me af of ik niet nét teveel had gevraagd.
Ik zág haar oortjes, een vleugje onzekerheid, maar had had haar toch gevraagd.
Met veel friendly en rustpauzes, maar wel steeds net verder dan de comfort zone.
Net een treshold verder.
Gisteren.
Ik besloot de proef op de som te nemen.
Haar gewoon weer voor het poortje zetten, en zien hoe ze reageerde.
Wiebel wiebel stuur stuur, hafmeisje voor het poortje.
Ze was zeker van haar zaak.
Met een kleine fase 1 floepte ze zo, zonder twijfel, achterwaarts het poortje door.
Het was háár idee!
Haar triomfantelijke blik buiten de bak zei alles.
Om vervolgens direct naar me toe te komen om haar knuffel te halen, met een uiterst content gezichtje. Ze had niet trotser kunnen zijn.
Die knuffel kreeg ze uiteraard, in tienvoud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten