Wente's eerste vraag bij het zien van wat een object.
Wat voor object dan ook.
Ach, waarom ook niet, is meestal mijn reactie.
En daar gaan de voeten. Stamp, mis, stamp, nogmaals, stamp, tweede voet.
Bij het zien van dat triomfantelijke blonde koppie kan ik niet anders dan lachen.
'En nu?'
Lijkt ze te vragen van twee meter boven me.
Ja euhm, nu niks.
Je mag blijven staan, of je mag eraf. Of iets anders verzinnen.
Na wat geklungel en heen en weer gestap komt ze er weer af, er is vast nog iets anders leuks te vinden om op te staan.
Bailey is een ander verhaal.
Fjordmeneer stopt graag dingen in z'n mond.
Wat erin gaat krijg je bij voorkeur niet meer terug.
In ieder geval niet in dezelfde staat.
Touch it with nose of heel veel tanden is prima.
Maar met voeten is heel, heel niet oké.
Ik heb het tot een jaar terug een aantal keer gevraagd, of de voeten ergens op wilden.
Het antwoord was dus altijd een resoluut 'Nee.' En een doos spanning op de koop toe.
En daar had ik het mee te doen.
Wel wát geoefend, maar zeker niet onder het zadel, en alleen op vertrouwde plekken.
Toen ik hem vanmiddag tijdens een klein gezellig lummelritje stilzette bij zomaar-ergens-een boomstam verwachte ik eigenlijk niets. Ik weet niet eens waarom ik hem stilzette. Eigenlijk.
Zonder twijfel zette hij zijn voeten op de stronk.
Hoe knap!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten